Çalışan bir kadınsanız, sabah erken evden çıkıp, akşam geç saatte eve giriyorsunuz ve her ne kadar çocuğunuza 'günün nasıl geçti' diye sorsanız da; biliyorsunuz ki onun gününün yüzde 90'ında yanında değildiniz ve bunun suçluluğunu omuzlarınızda ağır bir yük gibi taşıyorsunuz. Hep bir şeyler eksik kalıyormuş, hiçbir şeyi yeterli yapamıyormuşuz hissine kapılıyorsunuz. Diğer yandan; çalışmayan anneler için bütün gün çocukla evde olmak ve onunla ilgilenmek gerçekten zor bir uğraş. Pek çok anne; tüm gününü çocuğuyla geçirirken fiziksel olarak yanlarında olsalar bile, stresli, sabırsız ve endişeli ruh halleri ile çocuklarına yeterli ilgiyi gösteremiyor... Çocuklar da saatlerce televizyon seyrederek veya bilgisayarın önünde kaybolarak vakit geçiriyorlar.
EVDEKİ STRESİ YOK EDİN
Belki de çocuklarımızı kendi yaşam tarzımızla dikkatsizlik ve hiperaktiviteye biz alıştırıyoruz! Çocukların negatif semptomları, onlar anormal oldukları için değil, kendi evlerindeki stresten yani kendi aile hayatlarındaki hengameden kaynaklanabiliyor. Her şeye aynı anda sahip olma takıntısı ile yetişkinlerin ne zamanları, ne de sabırları var onların normal enerjisi ile baş etmeye. Çalısan bir kadın için neden evde olmak önemli veya evde oturan bir kadın için neden çalışmak önemli tartışmasını, egolarımızı bırakarak (yani kendi dar perspektifimizden çıkarak) yapabilmeliyiz. Mesela çocuğu olunca evde kalmayı tercih edebilen bir kadın, yıllar sonra çocuğunun bütün 'ilk'lerine tanıklık etmiş olsa da; kendi hayatından, hayallerinden, kendi ekonomik özgürlüğünden ve seçimlerinden fedakarlık etmiş olmasının eksikliğini yaşayabilir. Aynı şekilde çocuğu olduktan sonra çalışmaya devam eden bir kadın da; birtakım özgürlüklere sahip olmanın yanında, yıllarca çocuğunun 'ilk'lerini kaçırmanın ve yanında olamamanın eksikliğini ve suçluluğunu yaşayabilir.
VARLIĞINIZI HİSSETTİRİN
Sonuçta her şeye sahip olmaya imkan yok, ya da şöyle diyelim; sahip olabilirsiniz ama hepsine aynı zamanda değil. İşte yaşamı bu geniş perspektiften algıladınız mı kendinizden beklentinizin mantığını da daha makul oturtabilirsiniz; sadece önceliğinizi ve seçimlerinizi net bir şekilde yapabilmeniz gerekiyor. Çocuğunuzla ilişkinize gelince; evde oturan anne de olsanız, gün boyunca ayrı da olsanız, önemli olan ilişkinizin kalitesi, paylaşabilmeniz, ayak uydurabilmeniz, çocuğunuzun ve sizin varlığınızı dolu dolu hissedebilmesi. Sonuçta hepimizin cocuklarımız için istediği şey aynı; hayallerimiz, beklentilerimiz, endişemiz ve çocuğumuza karşı sevgimiz aynı. Bence en mükemmel annelik; kendi ihtiyaçlarımızı ve eksikliğimizi çocuğumuzunki gibi görüp, kendimizi heba edercesine vermektense, çocuğumuza hayatın iniş çıkışları ile nasıl baş edebileceğinin (sağlıklı bir şekilde) stratejisini öğretmek. Bu belirsiz dünyada, kendinize yarattığınız bir sığınakta her şeye rağmen bir şekilde sakin olunabileceğini çocuğunuza gösterebilmek. Ama önce bunu kendimizin başarması gerekiyor; çocuğum sabah kalktığında benim gözümdeki ışığı görebilmeli, şöyle bir durup nefes alabildiğimi izleyebilmeli.
