Yaşantımın büyük bir bölümünü fark etmeden başkaları gibi olmaya çalışarak geçirdim. Öyle olması gerektiğine inandığım için... Problem de buydu... Ait olmadığını hissettiğin bir yerde 'aitmişsin' gibi davranmak... İlişkilerimde sadece koşullar istediğim gibi olduğunda coşku ve mutluluk hissediyordum. Ardından beklentilerimi yeni ve daha yüksek bir seviyeye çıkartıyordum. Aslında yaşadığım; huzurlu bir histen çok kaybetme korkusuydu. Coşkuyu yaşadığım an bitmesin, hep devam etsin istiyordum. Bir çesit Woody Allen sendromu yaşıyordum anlayacağınız. 30'lu yaşlarımda hayatımda art arda kayıpların olduğu bir döneme girdim. Önce işim, sonra evliliğim, ardından bir yıl yürüyememe neden olan trafik kazası.. İşin garibi en korktuğum şeyler başıma geldikçe, bende hayata karşı bir rahatlama hissi oluştu. Önceden önem verdiğim şeyler önemini yitirdi. Önemini fark etmediklerim değer kazandı.. 'Başkası olma isteği' zamanla kayboldu. Ve o kaybetme korkusundan kurtulmak bana çoook kapılar açtı. Kaybettiğim her şeyin ardından, bana geniş bir perspektif kazandırdı. İnsan doğası, zor şartlarda kendi içinde sığınak yaratabileceği bir yapıya sahip... Düşündüğümüzden çok daha güçlü ve esneğiz...

YÜZLEŞMEK GEREK
Ve şunu anlıyorum ki mutluluk; sadece coşkusunu hissettiğin anlardan, yeni hevesler peşinde koşmaktan ya da bir sonraki yere varmaktan ibaret değil. Çünkü koşullar sürekli değişiyor. Önemli olan; iyi bir insan olabilmek... İster köşe yazarı olun, ister işadamı, ister taksi şoförü, ister ev kadını... Bu dünyada her insanın yüzleşmesi gereken esas soru şu: Nasıl bir insan olmak istiyorum? Korkak ve kibirli miyim? Alçakgönüllü ve yürekli miyim? Hayattan yara aldıkça başkalarını incitmek mi yoksa iyileştirmek mi istiyorum?