Valla her genç köşecinin başına aynı şey gelir mi bilmiyorum ama ben artık şu cümleleri duymaktan kıyım kıyım kıyıldım. Hangi cümleleri? - Ayşe iyi misin? - Ayşe neyin var? - Ayşe bunalıma mı girdin? - Pohahahaa! Ayşeeeaaa yazını yazarken kafan mı güzeldi kızaaam? Çok güldüm yaneee. - Ayşe yazını okudum. Senin için endişeleniyorum, lütfen üzülme... Yahu canım arkadaşlarım, yahu canım annem, biricik dostlarım, ciğerim okurlarım bunu bana yapmayın ne olur. Hay bin bunalım, hay bin keder!
KAFAN MI GÜZELDİ?
Komik yazınca 'ay sen valla delisin haa komik yazar', duygusal hadiselere girince 've melankoli Haşmet Babaoğlu' yazar, hayata dair sorular sorunca da 'bunalımlardan bunalımlar beğenen depresif yazar' olmuyorum ben. Artık her sabah aldığım telefonlardan fenalık geldi. 7/24 benden gırgır şamata beklenmesinden de tükendim artık. Etten kemikten yaratılmak suretiyle ben de düşünüyorum, taşınıyorum, gülüyorum, eğleniyorum, üzülüyorum, sıkılıyorum, kısmetse büyüyorum falan. İnsanım yani ot değil. Anlaştık mı? Yazı bunlar yazı! Ama şu 'Yazı yazarken kafan mı güzeldi?' eşliğinde bana yapılan Teoman muamelesini hâlâ içime sindirmiş değilim, o arkadaşın haberi olsun! İlle de bir güzellik istiyorsan, benim kafam doğuştan güzel. Sen beni hiç tanımamışsın canım kardeşim. Bak bir şarkı yollayayım; 'Severse sağdan silerse soldan, inersin hoppa dönerse gözüm...' Ok?
