"Kızım otelde restoran-kafe açılır mı? Bir kadın oraya gider mi?" demişti bir büyüğüm. Büyüğüm dediğim görmüş geçirmiş, dünyanın kaç bucak olduğunu gayet iyi bilen ünlü bir kadın. Yüksek müsaadenizle isim vermiyorum ve polemiklere sebep olmuyorum. Çok şaşırmış, gözlerimi aça aça sormuştum; "Aaa niye ki?" Eh benim saf salak kızım bakışı ve "Al benden sana abla bir nasihati" cümlesiyle başlayıp durumu özetlemişti. Türkiye'de içeride istiyorsa en popüler, en güzel restoran olsun, dünyanın en eğlenceli barı olsun, en leziz yemekleri hizmete sunulsun bir kadın otele girip çıkmazmış. Hele İstanbul'da hiç! Çünkü girdiğin kapı 'otel' kapısıymış. Bir gören olursa, art niyeti varsa, bir de üstüne kapıda fotoğrafın çekilirse ayıkla pirincin taşınıymış. Nasıl sinirlenmiştim bu yorumu duyduğumda, içimden "Amma da geri kafalı kadın bu be, yıl 2010 alooo abla orada mısın?" çekmiştim. Korkarım yanılmışım. Yine tecrübe benim iyi niyetli 'modern' kafamdan öndeymiş. Dün gazetede ve internet sitelerinde 'Önce Otel Sonra Yarışma' başlığını görünce anladım. Ne olmuş? Sunucu Metin Uca iki hafta önce Pınar Dikici adında bir kadınla Bebek Otel'e girerken görüntülenmiş, sonra da kadını programı 'Passaparola'da ağırlamış. Haberin devamında Bebek Otel'in barında oturdukları yazıyor ama başlıktaki ima belli. Türkçesi; kadını önce otele attı, sonra da kıyağından programa aldı. Metin Uca ve Pınar Dikici'nin aralarında ne geçiyor bilmem, zaten benim konum başka. Bu yaz kaç kere Bebek Otel'in içindeki kafe-bara gittik saymadım sayamadım. Eh! Denize sıfır, püfür püfür esiyor ya arkadaşlarıma hep orada randevu veriyorum. Ama artık İstanbul'da otelden içeri girerken bir değil, iki kere daha düşünür müyüm, düşünürüm vallahi. Kim ister 'Önce otel sonra bilmemne' başlığının kahramanı olmayı. Hayatım kimseyi ilgilendirmez demenin yükünü çekmek bazen bünyeye ağır gelebiliyor. Hele sudan sebeplerden.