Dediiim, olacaaak! Hani insanın kendi kendine gaz verme halleri vardır ya. Doğum günleri, pazartesiler, yılbaşları, mevsim dönüşleri, ayın ilk günleri de bu 'gaz' halleri için idealdir. Kararlar, niyetler, diyetler havalarda uçuşur. Sanki o gün gelince size sihirli değnek dokunacaktır.

ANNEEEEE
Ben de yeni yıla girerken ışıklarla havaya yazdım: "Bu yıl benim yılım olacak, yapacağım, olacaaaak." Şimdiden oldu, dileğim tuttu bile. Geçen hafta mahalleme annem taşındı. 7 yıldır ayrıydım annemden. Hani aile düzeninden. Zaten aileyi aile yapan annedir. Annenin durduğu yerdir aile. Bunu ben de şimdi anladım. O yataklardan kalkmak bilmeyen ben artık sabah 8.30'da gözümü açıyorum. Şok şok! Bir saat insaf edip, anneme zaman verip, 9.30'da SMS çekiyorum: "Annneeeeee." Lütfen uyanmış olsun, lütfeeen. Annemden "Güzel kızım günaydın" cevabı gelince, kapısını çalmam 30 saniyeyi buluyor. Kahvaltı hazır, çay demlenmiş, gazeteler masanın üstünde. Geçen gün terliklerimi de götürüp baş köşeye koydum. Bütün düzenim hazır. Evime yatmadan yatmaya girer oldum. Meğer ben ne kadar yalnızmışım. Ne kadar tek başıma kalmışım o çok hareketli, kalabalık Nişantaşı'nda, o göklere çıkarttığım 'yoğun' ajandamla.

ABLAM-BABAM-ANNEM
Günde üç öğün annemdeyim. Yemekler yapıyoruz, sohbet ediyoruz. Şımarıklığım aldı başını gidiyor. Bu arada sandıktaki eski fotoğraflara bakıyorum. Annem, babam, ablam ve ben... Ne güzeller. Babamın gençlik fotoğrafları içimi eziyor. O tatiller, o sahneler, o evler, o doğum günleri, o yolculuklar. Hepsi gözümün önünden geçiyor. Bugün böyle olacağımızı kim bilebilirdi ki? Ama yine de güzeliz. Ablam evli, mutlu. Babam evli, bol çocuklu ve mutlu. Annem bir ömür zaten benimle evli. Hepimiz iyiyiz. Dedim ya "2011 benim yılım olacak" diye. Gerçekten oldu. Oyiş mahallemize geldi. Evim yuva oldu. Annem benim oldu. Sabahları kahvaltım oldu. Akşamları sıcak çayım, sohbetim, misafirlerim oldu. Çok güzel oldu.