Sevgilin varsa yapışacaksın; sen nereye, o oraya, o nereye, sen oraya...
Sevgilin varsa kendini kaldırıp rafa koyacaksın. Arkadaşlarından, alışkanlıklarından, sevdiklerinden vazgeçeceksin.
Yalnız takılmak mı? Kafa dinlemek mi? Saçmalama! Sevgilin varsa yalnız kalamazsın, telefonunu kapatıp dünyadan kopamazsın, uzaklara gidip bünyeyi şarj edemezsin. Sevgilin varsa artık sen, sen değilsin yani.
Bakınız bugünkü gazete sayfalarına... Sinem Kobal kız kıza gece dışarı çıkmış, doğum gününü kutlamış ama sevgilisi Kenan İmirzalıoğlu yanında yokmuş.
Acaba araları mı açıkmış? Yoksa ayrılmışlar mı? Kavga mı etmişler? Aman nasıl da modası geçmiş, ezberden, sıkıcı ve kem gözlü düşünceler.
O gecenin devamında ben de yanlarındaydım o kız grubunun. 10 kız falandık. Kenan'ın orada işi ne Allah aşkına? Sinem'in kendi arkadaşlarıyla eğlenmeye hakkı yok mu?
Birbirine tutkallanma mecburiyetinin ilişkileri nasıl oyduğunu, tarafları boğduğunu ve aşkın ömründen yediğini öğrenemedik mi artık?
Bence öğrensek ve biraz rahatlasak iyi olacak. Herkesin kendi alanına ihtiyacı var. Ne kadar alan, o kadar aşk; ok?