Geçtiğimiz hafta Başbakan Yardımcısı Ali Babacan, gazetemizin konuğu idi. Babacan, iç ve dış baskılara karşın makro ekonomik istikrar ve mali disiplin merkezli yaklaşımın mimarı konumunda.
Bu nedenle hakkını teslim etmek zorundayız. Ancak seçim dönemi, vatandaşın günlük hayatına etki eden hassas konularda ince ayarları gerektirebilir. Örneğin, "akaryakıt fiyatları." Babacan burada çok net:
"Akaryakıtta ÖTV'yi iki yıldır artırmadık. Önemli bir gelir kalemi olduğu için vergiyi indiremeyiz, sadece sabit tutabiliriz. Buradaki bir adım bütçe açığını büyütür. Yüksek risk, yüksek faiz olarak topluma döner!"
Mantık bütünlüğünü kabul etsek bile "4 liralık benzin"in psikolojik sınır olduğunu da görmezden gelemeyiz. Hampetrol fiyatları ve kur artışı hız kesmezse kısa süreli ayarlamalarla vatandaşın tansiyonunun düşürülmesi bence kaçınılmaz olacak.
Babacan'ın, ısrarla dikkat çektiği Avrupa ekonomilerine gelince...
Durum ciddi. Yunanistan ve İrlanda'daki krize, Portekiz ve İspanya'nın patinajı eklendi bile. AB Komisyonu artık üçdört ülke ile sınırlı olmayan daha büyük müdahale programlarına hazırlanıyor. Ama aynı AB, kendi ayağına da kurşun sıkıyor. Nitekim bundan sonra verilecek destekler, sıkıntıdaki ülkelerin diğer borçlarından üstün tutulacak. Bunun anlamı, borç alan ülkelerin iflas edebileceğinin peşinen kabul edilmesi aslında. Peki ya ekonomisi sorunlu ülkelerin hazine bonolarını elinde tutan yatırımcıların temerrüt yükümlülüğüne ne demeli? Bu karar, o kâğıtların belli bir bölümünün ödenemeyeceğini erkenden ilan etmiyor mu?
Nihayet Amerika. Birleşik Devletler'in kamu borcu 2. Dünya Savaşı şartlarının getirdiği maliyetleri de aşmış durumda.
Dünyadaki bu veriler ışığında yaklaşan genel seçimde vatandaşlar, bir kez daha güçlü hükümet tercihini ortaya koyarsa Türkiye'nin küresel farkı olumlu yönde iyice belirginleşecek!