Başlığa bakınca önce pek anlayamadım.
"Ben annenin sekreteriyim"
Başlık böyleydi.
Fotoğrafta ise Başbakan bir odada koltuğa oturmuş, elinde telefon konuşuyordu.
Yanında bir anne, solunda da kadınlar vardı. Önde ise Orman ve Su İşleri Bakanı Veysel Eroğlu dikkati çekiyordu.

Erdoğan, Cuma namazını İstanbul Üsküdar Belediyesi'nin yaptırdığı bir camide kıldıktan sonra kendisini çaya davet eden aileyi kırmamış, evlerine misafir olmuştu.
O sırada çalan telefonu Başbakan açmıştı.
Arayan Ünzile hanımın oğlu Fatih Özül idi.
Başbakan şaka olsun diye "Ben annenin sekreteriyim" diyerek muhabbete girmiş, kısa ve tatlı bir sohbet yapmıştı.
Bu sırada ne Başbakan olduğunu söylemiş ne de "Ben Recep Tayyip Erdoğan'ım" deme ihtiyacı duymuştu.
"Annenin sekreteriyim" demiş ve bir de güzel nasihatte bulunmuştu delikanlıya:
Bak benim annemin adı Tenzile. Senin annenin adı da Ünzile. Kıymetini iyi bil...
Başbakan Erdoğan'ın yüreğindeki anne sevgisini anlatan sözlerini okurken de, izlerken de gözlerim doldu.
İşte Recep Tayyip Erdoğan bu…
Samimi, içten, halktan bir insan.
Tevazu mu?
Evet.
Halkıyla kucaklaşmak mı?
Evet.
Şimdi anladınız mı Erdoğan'ın, neden her iki kişiden birinin oyunu almayı başardığını?
Tevazu ve iletişim neymiş bazı siyasilere ders olsun.