Bir deplasmanda, üstelik takım oyununu ön plana çıkararak yürümeye çalışan Kayserispor gibi bir rakibe karşı, yakalanabilecek en yüksek sayıda net pozisyonu buldu Fenerbahçe. Son vuruşlarda beceri eksikliğinin sahibi Baroni'ydi. Maçın zor ve gerilimli hale gelmesi bu yüzdendi.
Kayserispor da, Fenerbahçe gibi bir takım karşısında yakalayabileceği en yüksek oranda net tehlikenin sahibiydi. Dengeler ince bir çizgide yer değiştirdi.
Aykut Kocaman Sezer'siz dengeli takımda da, Meireles'i kenara alarak yaptığı hamle sonrası risk oranını arttırdığında da, kazanmaya yetecek pozisyonları yarattı. Pahalı oyuncuları, büyük takımların alma nedeni aslında bu. Bu yüzden Moussa Sow veya Baroni Fenerbahçe'de, Sefa veya Clayton da Kayseri'de oynuyor. Sözleşme rakamları arasındaki büyük farklar, bu pozisyonlardaki beklentilerin yüksekliği aslında. Bunlar kaçtığında, iyi kadronun anlamı kalmıyor. Rakibinle aynı seviyeye geliyorsun.
Böyle bir maçta orta sahayı bırakıp, kontrol yerine kişisel zorlamalara döndüğünüz anda, özellikle Avrupa'da gelen başarının nedenlerinden de vazgeçmişsiniz demektir. Sakatlığı yoksa, Baroni veya M.Topal yerine Meireles'i tercih etmek, akıldan da vazgeçmek anlamına geliyor. Çünkü Kayseri'nin sürekli olarak üç oyuncusunu kontratak için hazır etmesi, ikinci topların kaybedilmesiyle pusuları etkilileştirdi.
Bobo'nun ceza alanı dışından Volkan'ı avlaması, Kuyt'un Akhisar maçının benzeri pozisyonda ortaya çevirdiği topta fileleri bulmasıyla maç kendi içindeki dengesini yarattı. Zirve ile farkı kapatma fırsatını yine tepti F.Bahçe. Eskişehir'de Caner'in atılmasıyla birlikte umutlarını tüketmişlerdi. Dün ikramları kabul etmeyerek yine oldukları yerde saydılar. Bu maçta eleştiri üretmek çok doğru olmaz. Kötü oynayanlar vardı ama kazanmak istemeyenler yoktu. Ortaya çaba koydular, pozisyon buldular, pozisyon verdiler ama hep uğraştılar. Mücadele etmeyen takım yerine, şanssız deyimini kullanmak en geçerli bakış açısıdır.