Geçtiğimiz hafta sonu Londra'daydım. Cumartesi günü Chelsea-Wigan maçını izledim. Chelsea, Şampiyonlar Ligi'ne katılma şansını sürdürmek için kazanmak zorundaydı. Düşme hattında sondan ikinci sıradaki Wigan için ise bir puan altın değerindeydi. Diğer neticelere göre Wigan bir puan alabilseydi düşme hattının üstüne çıkacaktı. Ama olmadı, 2-1 yenildiler. Maçın Wigan açısından iki dramatik yönü vardı. Birincisi, ikinci golü +92'de yemeleri, ikincisi ve birinciden de önemlisi yedikleri iki golün de çok açık ofsayt olmasıydı.
Pazar günü ise Arsenal-Manchester City maçını izledim. Maçta oyuna hükmeden taraf Arsenal idi. Arsenal'in galibiyet golü Arteta'nın uzaktan mükemmel şutuyla 88.dakikada geldi. Teknik direktör Mancini, City'in haftalardır süre gelen büyük düşüşünü önleyemedi. Kilit isimler çok formsuz, takımın en önemli isimlerinden olan Silva uzun süredir sakat. Agüero ve Nasri tanınmayacak kadar kötü oynadılar. Balotelli ise kendisiyle dahi kavga ediyor, yine kırmızı kartı gördü. Arsenal'de ise nihayet teknik kapasitesini fizik gücüyle birleştiren Rosicky, sahanın en iyi futbolcusuydu. İkinci isim ise defans bloğunun sağındaki Sagna idi. Yaptığı sayısız kanat bindirmelerini seyretmekten yoruldum.

SİR FORMSUZ DA OLSA
Bu sonuçla M.United aradaki farkı 8 puana çıkartarak hemen hemen işi bitirdi. City yüksek form tuttuğu ligin ilk yarısında M.United'ı deplasmanda 6 golle yenince moral depolamış, rakibinin psikolojisini bozmuştu. 6 puanlık da bir fark yapmıştı. Bugün ise 8 puan geride. İşte her zaman üstünde durduğum en önemli konu. Öncelikle oturmuş bir sistemin olacak. Ferguson'un otoritesi bu sene beklenen performansı gösteremese de; Sir, M.United'ı yine şampiyonluğa götürüyor.