Ne diyordum? İçimiz, dışımız Kürt sorunu oldu... O kadar çok konuşuyoruz ki, diğer mevzulara enerjimiz kalmıyor.
Kürt sorununun tartışıldığı programlardan elde edilen reklam gelirinin yarısı, Güneydoğu'ya bağışlansa bile bu sorun çözülür.

DOĞU FAKİR DEĞİL!
Aslında bu yardıma da gerek yok! AK Parti, Güneydoğu'yu yatırıma boğdu, PKK fabrikaları yakmasa bölge ekonomisi daha da coşacak.
Elektrik zaten ezelden beri beleş, sigara, mazot kaçakçılığı serbest, komşu ülkelerden turist akıyor vs... Yani Güneydoğu'ya dair fakir edebiyatı yapılıyor ya, çok abartılıyor.
Trakya'da, Anadolu'nun göbeğinde daha fakir köyler var!
Kürtçe konuşuluyor, üniversitelerde okutuluyor, TRT 6 var.
Eski hatalardan yavaş yavaş dönülüyor, 'Kirli Savaş'tan hesap soruluyor. (Bkz. Mehmet Ağar'ın ceza alması) Bu ülkeden Kürt başbakan ve cumhurbaşkanı da çıktı.
Peki şimdi ne isteniyor?
Abdullah Öcalan'dan Mandela yaratmak, bebek katillerine af çıkarılması, bir de önce özerklik, sonra da tam bağımsız Kürdistan.
Oldu! Üstüne başka ne verelim? Ne yapılmaya çalışılıyor anlamış değilim!
Her evde bir şehit, ardından iç savaş çıksın mı isteniyor? Her gün 4-5 şehit verilirken, Apo serbest bırakılsın diye adamların dalga geçer gibi konuşturulmasının amacı ne? Milleti kanser etmek mi?
Eğer fikir özgürlüğüyse bu... Evet, bir anlamda öyle... Peki, şehit ailelerinin ve gazilerin fikir özgürlüğü ne olacak?
'Sayın Öcalan eve çıksın' dendiğinde, bu insanların ne hissettiğini düşünen var mı hiç?
Size soruyorum, sevgili Ahmet Hakan, Cüneyt Özdemir ve diğerleri... Şehit ailelerinin programa çıkartılmaları yasak mı?

BU KADAR KOLAY MI?
Madem her şeyi konuşuyoruz, karşı tarafa söz hakkı neden tanınmıyor? Kürtçüler bir de bu insanların yüzüne konuşsun bakayım? Bu kadar kolay mı her şey!
Öyle acayip bir ortamdan geçiyoruz ki, kafayı sıyırmamak elde değil! Bir tarafta mayına dayanıklı zırhlı araçlar depolarda çürütülüyor, Heron'ların gördüklerini paşalar görmüyor ve 20'lik gençler haybeye ölüyorlar... Diğer tarafta ise Kürtçülük baş tacı ediliyor, Apo'dan Mandela yaratılıyor.
Galiba her şeyi yine 20 yıl sonra bir belgeselde izleyeceğiz.
O zaman da genç gazeteciler, büyüklerinden hesap soracak.
"Bakın, o zaman neler demiş bu laleler?" diyecekler.