Evet, İsrail dışişleri bakan yardımcısının Türkiye'nin İsrail büyükelçisini kabul biçimi çok ayıptır. Evet, Türk devleti buna yanıtını sert biçimde vermelidir, Türk halkı da bunu kolay unutacak değildir. Ama insaf edilsin... Davos olayından beri Türkiye'nin en tepedeki yetkilileri İsrail devletine yerli-yersiz öylesine ağır biçimde saldırıyorlar ki... Elbette Gazze katliamında öldürülen çoluk-çocuğa, ayrıca gereksiz yeni yerleşim kararlarıyla son barış umutlarının da heba edilmesine çok üzgünüz ve kızgınız. Ama öte yandan diplomasi denilen bir ince sanat var. Aslında son derece enerjik biçimde dünyayı dolaşıp duran, diplomatlarımıza yeni ufuklar açan ve de Türkiye'yi yeniden Ortadoğu'da sözü dinlenen güçlü bir ülke haline getirmeye çalışan başbakanın çabalarını takdir etmiyor değilim. Ama bunun yolu İsrail'i her fırsatta çocuk gibi azarlamak değil ki... Tersine, Türkiye İsrail'i ve Gazze'yi ağır biçimde eleştirirken biraz daha nesnel, biraz daha diplomatik bir tavrı benimsese, şimdi çok daha güçlü bir pozisyonda olabilirdi. Hem Ortadoğu sorunundaki hakemliği sürebilir, hem de -niye olmasın?- Erdoğan bir barış Nobeli olasılığına daha yaklaşmış olabilirdi. Şimdiyse iki tehlike var. Bir yandan, İsrail'e karşı ağır hücumlar, Ortadoğu'da, hatta dünyada bir Yahudi düşmanlığına kapılmamış belki tek Müslüman ülke olan Türkiye'de bu olasılığı artırıyor. Hele ırkçı tavırların birden ivme kazandığı şu ortamda... Daha da ötesi, Tayyip Erdoğan gitgide daha sık "tarih boyunca Yahudilere karşı gösterdiğimiz hoşgörü"den söz ediyor. Doğrudur, Osmanlı onlara hep hoşgörülü davrandı. Ama hoşgörü deyimi, aslında pek sevilmeyen, pek istenmeyen bir şeyi sabırla karşılamak anlamına gelmiyor mu? Oysa artık bu hoşgörünün daha çağdaş kavramlar yönünde aşılması gerekiyor. İsrail'i bilmem, ama en azından bizim artık hepimizle bütünleşmiş, hep Türkiye için çabalamış ve bunu her dönemde kanıtlamış olan kendi Musevi cemaatimize karşı başka duygularla yaklaşmamız gerekiyor. Hangileri mi? Sevgi ve saygıyla başlamaya ne dersiniz?