Tam da bu zaman işte... Ağustos'ta dolunay günleri yani... Hani 300 adet taşşş vücutlu Spartalı ve Kral Leonidas'ın Pers Kralı ibiş kılıklı Xerxes'e kafa tuttuğu savaşı anlatan o filmdeki gibi. Benim, delinin uçkuruna tutunduğu gibi 'taktığım' kitaplarım, filmlerim vardır... Beni gaza getiren, kendimi iyi hissettiren, 'Kitap en iyi dosttur' sözünün, sadece çocukları kandırmaya yönelik bir palavra olmadığına inandıran, izledikten sonra "Merhaba ben Öncel, evrenin hakimi, tanıştığımıza memnun oldum" deme ihtiyacı hissettiren kitaplar, filmler onlar. Arada döner dolaşır okur, izlerim. '300' de onlardan biridir işte.

KURDUN GIRTLAĞINA ÇOMAK
Bugünlerde, tam da '300'deki 'Carneia' zamanı. Yani içimden birilerini tepelemek geliyor benim. Canımı sıkan, zamanımı, hayatımı, neşemi, huzurumu işgal etme gayreti içinde olan, kimseye bir zararım olmadan sakin sakin yaşayıp giderken araya çomak sokmaya çalışanların gırtlağına, Leonidas'ın kurda yaptığı gibi, o çomağı sokmak istiyorum. Fesatlık, cehalet hamuruyla yoğrulmuş, aptal, görgüsüz, el bilmemnesiyle gerdeğe girip bununla da övünen insanların, böcek gibi hızla üreyip etrafı sarmalarından çok sıkıldım çünkü. Ama işte savaşı kazanmanın da bazı stratejileri var. Öyle sazan gibi "Allah Allah" deyip önüne gelene Pelin Batu-Murat Bardakçı ikilisi misali kılıç sallamayacaksın. Mevzini sakince koruyup, yaşam alanına saldırıya geçen gerzekleri hemen oracıkta, olduğu yerde haklayacaksın. Ben nasıl biliyorsam, herkes de haddini öyle bilecek kardeşim. Yok öyle "Al bu yanağıma da bir sol kroşe geçir canım kardeşim" demek. Sevgi-ışık-barış da bir yere kadar hani. Eşek olmayalım, semer vurdurmayalım. Bu hayat dayak yiye yiye geçmez.