Ağlaklar kulübü diye bir şey kurulsa beni kesin yönetim kuruluna alırlar.
Ota mota ağlarım çünkü. İbrahim Tatlıses'ın gözleri benimkilerin yanında kurumuş dere yatağı kalır.
Yeni tanıştığım biri bile olsa bana kendisiyle ilgili hüzünlü bir hikaye anlatsın, hemen başlarım dudakları ve burnu şişirircesine ağlamaya. O insan bile kendisi için bu kadar gözyaşı dökmediğine şaşırır hatta.

ZAYIFLIK DEĞİLDİR
Hadi üzülünce, hüzünlenince falan neyse de bana en çok koyan, öfkelenince gözlerimden Japon çizgi film kahramanları gibi yaş fışkırtmam!
Daha önce de bahsetmiştim bu hiç sevmediğim huyumdan. Öfkelendikçe ağlayan, ağladıkça da "Ben şimdi niye ağlıyorum?" diye daha da öfkelenen biriyim ben.
Bu yüzden, Romalı şair Ovidius'un "Ağlamak öfkeyi siler" sözüne "Bütün felsefeciler zındık" diyen fındık beyinli misali hiç pirim vermem.
Ama Fransız filozof Descartes, gelsin canımı yesin. Çünkü o ne demiş ağlama mevzusu üzerine; "Ağlayabilen insan, sevme ve merhamet etme becerisine de sahiptir" demiş.
Ağlamak her zaman zayıflık, çaresizlik göstergesi değildir yani.
Ama işte öfkelenince ağlamak da hiç hoş değildir.
Bakınız; insan, yaşamı boyunca ortalama 95 litre, yani yaklaşık 10 kova gözyaşı dökermiş.
Gerçi bende çok daha fazla zayiat vardır ama hadi biz yine de 10 kova desek, bunun altısını, öfkelendiğim zamanlarda harcıyorumdur.
Kesin!

KİM CİDDİYE ALIR Kİ?
Bu yüzden de tüm kavga ve tartışmalarıma 1-0 yenik başlıyorum.
Zırıl zırıl ağlayarak konuşan ve bu yüzden sesi kısıldıkça kısılan bir kadını, haklı bile olsa, kim ciddiye alır ki? Küçük bir çocuk gibi!
Dün, küçücük köpeğini motora bağlamış gezdiren (!) adamın beni ciddiye almaması gibi...
Ben zavallı köpeğin bitkinlikten titreyen bacakları karşısında sesim kısılmış, öfkeden ağlayıp, bağırıp çağırdıkça adam sırıtıyordu. "Köpeğim öyle istiyor, sana ne?" dediğinde artık şuurumu yitirmiştim.
Gerisi biraz flu...