Benim diye demiyorum ama Allah için pek şefkatli ve merhametli bir kadınımdır.
Bazen ipin ucunu kaçırdığım bile olur.
Yufka yüreklilik, iyi niyet açısından yani...
İşi aptallığa vardırırım ama dediğim gibi 'genelde' böyleyim.

BEDDUA DEĞİL
Her koşul ve şartta, haksızlığa da uğrasam, karşı taraf içine şeytan kaçmış bir zalim de olsa, şefkat ve sevgi yumağı hareketlerle kendisine karşılık verecek değilim.
Çünkü ben bir peygamber değilim!
Canımı çok yakan birinin, daha sonra canının çok yandığını öğrendiğimde "Beter olsun p......k!" dediğim de oluyor.
O sırada içimdeki Nilüfer hemen vokale geçiyor: "Oh ya, oh ya, oh ya!"
Amaaaa bu 'Oh olsun'larımın bir şartı var: O kişinin sağlığına zarar gelmediyse! O kadar da değil yani! "Allah sağlığını korusun ama gerisi ne var ne yoksa taklaya gelsin" dediğim bir, iki kişi olmuştur hayatta.
Beddua değil bu.

İNSANLIK HALİ
Canım haksız yere o kadar ama o kadar çok yanmıştır ki, çok insani bir tepki bence.
Çünkü orta boy kazıklarda, genelde Allah'a havale eder, yürür yoluma devam ederim.
Ama işte insanın ciğeri yanınca, zamanla karşı taraftan gelecek ve o yangını soğutacak haberleri bekleyebiliyor.
Ben-Zeev namlı bir araştırmacı, "Başkasının 'başına gelen' eğer büyük bir felaket değilse ve bu bizzat sizin bir 'oyununuz' değilse, 'oh olsun' demek, insanlık halidir" saptamasında bulunmuş.
Bunu öğrendikten sonra içim rahatladı.
Fenalık değilmiş demek ki benimki. Bildiğin insanlık hali!