Sabah saatlerinde gelen haber, gecenin anlamını da değiştirdi. Koca kaptan, golün de, adamın da kralı, gençliğimizin en önemli figürü Selçuk Yula, veda etmişti herkese... Bir maç gününde, hayatının anlamını, belki kendisi göremedi ama, ismiyle ve hatıralarıyla 90 dakikanın kahramanı oldu. Bir futbol sanatçısının, tek beklentisi olan alkışlarla birlikte tribündeki koltuğundan, kalplerdeki locasına geçiş yaptı. Tıpkı Serkan Acar, Lefter ağabey gibi.
Bu uğurlamayı alkışların peşine katan diğer sanatçılar da gollerin kahramanlarıydı. Birbirinden güzel ve benzersiz sayılar izledik. Meireles'in vuruşu ve öncesindeki aksiyonlar. Baroni'nin, Rapaic'i hatırlatan slalomu ve Kuyt'un pası...
Moussa Sow'un topu önüne alırken ayağına yapıştırması, dönerek vuruşu... Rakip defansın moral çizgisini iyice dibe çeken, çaresizlik hissini kuvvetlendiren, önlemez bir teknik. Webo'nun golü öncesindeki pas üçgeni. Kimsenin kıpırdamasına bile fırsat vermeyen tecrübe hızı...
Selçuk ağabeye daha güzel, daha keyifli bir veda yapılamazdı. O; topu seveni severdi zaten. Sahada her şey seyredenin resim haline getireceği, usta ressam fırçalarından çıkmalıydı. Bunu yapana "futbol" derdi, diğerleri "topçuydu" O'nun için. Formayı terletenlerin zor beğenen kibirinden uzak kalbi ve aklıyla yeteneğe kucak açar, saygı gösterirdi. Kendi sanatının alkışlarını yaratan, sevinç sesinin sevdasına aşıktı Selçuk abi.
Kadıköy'ün büyüsüne leke getirmeden, ilk dakikalarda yediği gole rağmen maçı kazanacağını her saniye hissettiren Fenerbahçe takımı vardı. Yine hatalar, olmayacak top kayıpları veya tempo istikrarsızlığı eleştirilebilir. Bu daha takımın form çizgisinin yüzde 40'larda olduğunun göstergesi. İki maçta, iki sakat (Emre, Meireles) verdiler. Buna rağmen üç oyuncu (Volkan, Mehmet Topal ve Baroni) biraz üst düzey oynadılar, maçı da değiştirdiler, rakibe de şans verdiler ama gol fırsatı vermediler. Sekiz yabancı ile başlandı oyuna. Pazar günü Süper Kupa'da ise sayı 6 olacak. Yanal'ın hangi bölgeden fedakarlıkta bulunacağını, merakla bekleyeceğiz.