Dün "Gülü seven dikenine katlanır" demiş ve dostlukların önemini vurgulamıştım. İlhan Kesici, telefon etti; sütunuma aldığım cümlenin Ebu Müslim Horasani'ye ait olduğunu söyledi ve hikâyeyi nakletti:
Ebu Müslim Horasani, Emevi devletini yıkıp, Abbasi devletini kurdu. Ona zaferinin sırrını sordular. "Nasıl yendin Emevileri?" dediler. "Ben yenmedim ki, onlar kendi kendilerini mağlup düşürdü" cevabını verdi.
-Ya... nasıl oldu bu iş?
-Dostlarını uzaklaştırdılar, düşmanlarını yakınlarına aldılar. Düşündüler ki, onlar zaten dostumuz, öyle kalırlar. Biz iyisi mi düşmanlarımızı dost edinelim. Ama düşmanları dost olmadı; dostları da gücendi. Emeviler sahipsiz kaldı. Ve ufak bir darbeyle yıkıldı.

***
Böylece, dün Fehmi Koru'yla ilgili yazdığım hikâye tamamlanmış oldu. Yeni dostlar edinmek güzel ama, eski dostları unutmamak ya da rencide etmemek şartıyla... Bu arada, İlhan Kesici'nin eski fakat eskimeyen bir dost olduğu kaydını da düşüvereyim.