Seçimin nabzı Batı'da farklı, Güneydoğu'da farklı atıyor. İş, aş içerikli talepler her yerde aynı. Ama "Bölgede" daha yakıcı talepler söz konusu. Üstelik "Şiddetin gölgesinde" sıralanan bu isteklerin çoğu, ülkenin sinir uçlarına da dokunan nitelikte. "Ana dilde eğitim, bölgesel özerklik, Öcalan'a ev hapsi..." Listeyi genişletmek mümkün. Terör örgütü destekli siyasi hareketin Kürt kökenli tüm vatandaşların temsilcisi gibi sunulması ise olayın en dramatik yanı. Kürtleri yörüngesinde tutmaya çalışan PKK-BDP ekseninin, doğrudan AK Parti'yi hedef alması da sürpriz değil. Ancak en stratejik adım "Din kartının" açılması. Bölgede rakip siyasi parti bırakmamak uğruna her türlü yöntem devrede. Seçim bürolarına gelip gidenin takip edilmesinden, molotof kokteyli atılmasına kadar... Sindirme politikasına, iktidar partisini ayakta tuttuğu düşünülen "muhafazakâr izleri" silme taktiğinin eklenmesi de üzerinde durulmaya değer...

***
Diyarbakır'daki terminolojiyle "TC imamlarının" Kürt halkından izole edilmesine yönelik faaliyetler artık ihmal edilmeyecek kadar önemli. Mesele, Dağkapı Meydanı'nda kılınan "Alternatif Cuma Namazını" da aşan boyutlar içermekte. Zira "Kürtçe vaaz" isteği masum duyguların yansıtılmasıyla sınırlı değil. Çünkü...
1- Namaz kılan sade vatandaş görüntüsü, örgüt tarafından kurgulanan ayrıştırma projesinin kamuflajı gibi. Hele hele mütedeyyin insanların arasına karışabilen provokatif unsurlara karşı "kolluk gücü kullanılması" neredeyse imkânsız.
2- Muhafazakâr insanların, "Din kardeşliği" ortak paydasından uzaklaştırılması da manidar.
3- AK Parti'nin önerdiği demokratik değerlere şans tanıyacak kesimlerin dikkatinin dağıtılması ve "Dindar Kürt portresinin" BDP'nin arka bahçesine taşınması da gayet maksatlı bir girişim.
Özetle, Doğu ve Güneydoğu'da varlık gösterebilen son merkez partinin tasfiyesi, örgütün uzun vadeli planlarının açık uzantısı. "Kürt bilinci ile ileri demokrasi bağının koparılması, Müslüman-Kürt kimliğinin Türkiye ile ilişkisinin kesilmesi" de bu planların diğer parçaları.
İşte bu durumda Doğu'da belirlenmiş sayıda ilin ayrılıkçı Kürt hareketinin homojen merkezlerine dönüştürülmesi mümkün olacak.
***
Başlangıçtaki "Din" konusuna dönersek... Hem fırsatlar hem de riskler söz konusu. Şöyle ki...
1- Sivil itaatsizlik söylemine "temiz inanç duygularının alet edilmesi", tabanda güçlü karşılık bulmamış. Evet, organize bir kitle, yağmura, soğuğa aldırmadan, betona kilim, karton sererek namaz kılıyor. Ama bu manzara, kimlik ayrımı gözetilmeyen ezici çoğunluğun tarihi camilerde buluşmasını engellemiyor.
2- Gel gör ki gerek yerel yöneticiler gerekse Ankara, durumun ciddiyetini yeterince kavramış gibi davranmıyor. Meydanların çevresinde polisiye önlem alınca iş bitmiyor ki. Militan ruhlu azınlık dışında kalan kitlenin namaz öncesi ve sonrası psikolojisi tahlil edilip iç dünyasına nüfuz edilemiyor.
3- Ve Diyanet İşleri Başkanlığı, pro-aktif çözümler ürettiği izlenimi vermiyor. Bölgedeki camilerde, elindeki resmi vaaz kâğıdını okuyan imamlar yerine, özgüvenle aynı anda Türkçe-Kürtçe vaaz verebilen imamlara yol açılsa, kötü niyetli çevrelerin kozu elinden alınabilecek.
***
Her ne kadar "Onurlu bir yaşam için demokratik çözüm" iddiası dile getirilse de Kürt siyasal aktörlerinin "güven ve samimiyet" eşiğini aştığı söylenemez. Kuşkusuz, "karşılıklı güvensizlik" had safhada. Demokratik açılımın yarattığı iklimin sürdürülememesi, dağdan inişlerin küçük siyasi hırslarla zafer havasına dönüştürülmesi, Kürt sorunu vurgusunda tanım değişikliği yapılması düne ait handikaplar.
Büyük umut bağlanan "Yeni Anayasa" iradesinin baskı altına alınıp ön şartlar ileri sürülmesi ise yarına ilişkin handikaplar. Sağduyunun hâkim kılınması için yeni bir siyaset dili bulunması ve ülkenin her yanı ile empati kurulması zorunlu. Yoksa... Sokağın şiddet diline sarılmayı bekleyen şahinler pusuda!