Türkiye'nin en iyi haber sitesi
REFİK DURBAŞ

Anıların da şiiri yazılacaktır

ÇOCUKLUĞUM ve ilkgençliğim İzmir'de geçti. Küçükyalı'da, Halilrifatpaşa son durakta, balkonu İzmir Körfezi'ne bakan küçücük bir evimiz vardı. Yazın imbat kokusunu burnuma çeker, öğleden sonraları bu balkonda uyurdum. Konak'tan kalkan bir vapur, dumanını savura savura İnciraltı'na doğru giderdi. Geceleri Karşıyaka'nın ışıkları görünürdü balkonun önündeki erik ağacının dalları arasından. Saksıda boy veren yaseminlerin kokusunda bin bir renkli parıltıları yıldızların. Daha sonraları kitaplarıma almadığım ilk şiirlerimin çoğunu bu balkonda yazdım. Şimdi İzmir'de ne o balkon var, ne o ev, hatta hatta ne de o sokak... Bütün bir sokak 'yeşil alan' yapılma uğruna katledildi, bana da anısı kaldı yalnızca. Yıllardır bir ara sokağın taş yığını halinde duruyor. Anıların da bir gün şiiri yazılır elbet. Yazılacaktır da... 0 balkonda şiirin dışında bir de şunu düşünür ve özlerdim: Bir gün ben de ufukla kesişen engin bir deniz görebilecek miyim? Şimdi, şu Karadeniz kıyısında, Hopa İskelesi'nde başlarına kırağı yağmış dağların gölgeleri denize yansırken bütün bunları düşündüm işte... Dilimin ucunda Orhan Veli'nin Gün Olur şiiri: "Gün olur alır başımı giderim, Denizden yeni çıkmış ağların kokusunda Şu ada senin, bu ada benim, Yelkovan kuşlarının peşi sıra." Gerçi yelkovan kuşları yoktu iskelede. Yalnızca iskelenin tahtalarına gölgelerini uzatmış üç 'baba' ve denizin ufukla kesiştiği noktada kalan düşlerim, anılarım... Yanı başında ağaçlar içinde evler, beyaz yaşmaklı dağ dizileri ve bulutlar... İskele bir gezinti yeri Hopalıların. Ama nedense iskelenin ucuna kadar gelenler denize bakmaktan çok, dağlara, bulutlara çeviriyorlar yüzlerini. Oysa Karadeniz hiç bugünkü kadar sessiz ve sakin değil, Nahit Ulvi Akgün'ün dediği gibi: "Hiç duyulmadık bir türküdür bu Ağaçlardan sulardan gelen Al başını git mavilere doğru Baksana gökyüzü gülüyor maviliğinden..." Gökyüzü gülüyor, Karadeniz gülüyor, ağaçlar, dağlar, bulutlar gülüyor. Bu mavi sonsuzluğun üzerinde yürüyüp ufkun menzilinde kaybolmak istiyor insan. Kaybolmak çocukluğun, ilkgençliğin, düşlerin, anıların menzilinde... "Dağın ardı deniz denizin ardı ölüm ölümün ardı mavi..." ancak burada olabilir. Çünkü "Nakaratı yok yalnızlığın şarkısının.'' Bu fotoğrafta da gölgem olmasın. Öylece kalsın objektifte Hopa İskelesi... Dağlar, bulutlar, gökyüzü ve deniz öylece kalsın. Birazdan yanaşır iskeleye bir beyaz gemi. Alır götürür çocukluğumu, ilkgençliğimi, düşlerimi... Şiiri yazılacak anılarımı... Yaşayıp da yaşamadıklarımı, yaşayamadıklarımı...

İNADINA ŞİİR
Biri yağmurunu yitirmiş
gökyüzü gibi
öteki gökyüzünü
arayan bir yağmur
Ama hangisi gökyüzü
hangisi yağmur
REFİK DURBAŞ

Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Turkuvaz Medya Grubu’na aittir. Kaynak gösterilse veya habere aktif link verilse dahi köşe yazısı/haberin tamamı ya da bir bölümü kesinlikle kullanılamaz.
Ayrıntılar için lütfen tıklayın.
SON DAKİKA