Herkesin ortak konusu şehit askerlerimiz ve yaşanan olaylar. Herkes tepkisini bir şekilde ortaya koyuyor. Twitter bunun için iyi bir araç oldu. Ama böylesini ilk kez gördüm; Telefonuma şöyle bir mesaj geldi:
Vatanı uğruna canlarını kaybeden şehitlerimize Allah'tan rahmet, yakınlarına ve milletimize sabır, metanet ve sağduyu diliyoruz. (Dijital üzgünlük!)
Eee... Ne oldu şimdi?

Kolları sıvayın arkadaşlar. Van'a yardım gönderin, bir aileye evinizi açın, okulu yıkılmış bir çocuğu okutun, yani somut bir şey yapın. Cep telefonuyla bana ya da bir başkasına mesaj atmakla dünyada hiçbir şey değişmiyor çünkü. Bir küçük taş atın, birinin hayatını değiştirin.

Bakın Esra Erol somut bir şey yapmış. Diyor ki; "Kapalı duran yazlıklarınızın kapısını evsizlere açın." Ve kendilerine ait olan pansiyonu bu amaçla değerlendireceklerini de söylemiş. Başka birileri Şişli Belediyesi'nin kurduğu destek masasındaki çalışmalara katılmış. Kimi ellerinde yardım torbalarıyla gelmiş. Yani deprem için Twitter'da "Üzgünüz" demekle, kimsenin hayatında bir şey değişmiyor.

Ben Gölcük'lüyüm. 17 Ağustos depreminde herkesin hayatı birkaç saniyede değişti. Korkunç fotoğraflar vardı. Sağ kalanlar günlerce enkazların başında donmuş gibi oturdular. Eşini kaybetmiş bir erkek "Belki elbiselerim çıkar, çamaşırlarım çıkar. Banyo yapacağım ama giyecek hiçbir şeyim yok" diyerek bir gününü enkaz başında geçirmişti. Gölcük'teki köy yollarının kenarları kullanılmış elbise mezarlığına dönüştü sonraki günlerde. Çünkü kimse kullanılmış elbise giymek istemedi. Onun için yardımlarınızda daha 'duyarlı' davranın lütfen...