Dediler ve aldılar! Nerede?
Forbes'e göre dünyanın en mutlu ülkesi Norveç'te!
Hindistan asıllı Anurup-Sagarika Bhattacharya çiftinin üç yaşındaki ikizleri (biri oğlan, biri kız) sekiz aydır devlete bağlı bir çocuk koruma evinde yaşıyor.
Devletin gerekçesi ise ailenin çocuklara iyi bakamaması. Delil olarak da çocukların elle beslenmesi ve oğlan çocuğun, babasıyla uyuması gösteriliyor. Aile perişan olmuş, "Elle yemek yemek bizim geleneğimiz" diyor. Devletin, oğlan çocuğun babayla yatmasındaki sakıncaya dair net bir açıklaması ise yok! Aile Hindistan'a dönmek istiyormuş ama çocuklara vize alamıyorlarmış.
Belki de hiç vermeyecekler çocukları...

UNICEF DE NORVEÇ'İ UYARDI
UNICEF de bu noktada Norveç'i kafaya takmış. 12 bin 500 çocuk, ailelerinden koparılınca, 2005 yılında Norveç'i uyarmış. Norveç gibi küçük bir ülke için bu rakamın çok yüksek olduğu belirtiliyor.
Karışık bir mevzu...
Çocuk istismarı ve çocuk işçi cenneti bir ülkede yazan biri olarak Norveç'i eleştirme hakkını kendimde bulamıyorum.
Hatta çocuk hakları konusunda devletimizin çok daha sert yasalar çıkarması gerektiğine inanıyorum.
Ancak Norveç örneğini de abartılı buluyorum. Beni asıl şaşırtan ise şu: Gelecekte herkesin çocuk doğuramayacağına, devletin seçtiği belli ailelerin; sıkı denetimler altında çocuk yetiştireceğine dair yabancı kaynaklı birkaç makale okumuş ve kendi kendime "Yok artık daha neler!" demiştim. Norveç vakası geleceğe dair bir sinyal olabilir mi?
Çocuklarımızı acayip bir gelecek bekliyor!