Dün ile yarının birbirine karışıp anılarla umutları harman ettikleri, insana rengârenk bir bugün sundukları olur kırk yılda bir. Cuma günü öyle bir zaman dilimi yaşadım.
Yer: çocukluğumun ve ilk gençliğimin sekiz yılını geçirdiğim kampüste, Boğaziçi Üniversitesi'nin -orası Robert Kolej iken adı Albert Long Hall olan- büyük toplantı binasındaki salon.
Karşımdaki platforma bakarken o kürsüde yaşadığım heyecanları hatırlıyorum. Size münazaralardan, yarışmalardan, öğrenci konuşmalarından söz etmiştim ya; hepsi orada yapılırdı.
Şimdi kürsünün gerisindeki duvarı kaplayan görkemli kampüs görüntüsünün üstünde şu yazılı: "1863-2010". Yani üniversite 147 yaşında.
Gülümsüyorum. Boğaziçi Üniversitesi 1971'de kuruldu. Amerikalıların yaptırmış olduğu bütün o binalara devletimizin el koymasıyla.
Hangi Amerikalılar? Kuranlar misyonerlermiş. Saf saf, Hıristiyanlığı yayma amacıyla gelmişler buralara. Ama sonra? Çok sonra...
Gülümsemem biraz da ondan. Amerikalı öğretmenlerimin hemen hepsi kıpkızıl komünistti.
Kapital'i hatmetmem için gırtlağıma basan Hilary Boyd'un "Okunur bela değildir ama sık dişini" diye fısıldayan sesi kulağımdadır.

Ben Boğaziçi'li olamadım tabii, ama eşim oradan mezun. Herhalde o nedenle üniversite vakfının mütevelli heyeti üyesi yapılmışım. Bir başka üye dostum telefon mesajıyla Cuma günü "dört harika açılış" olacağını bildirip mutlaka katılmamı istedi. O nedenle salondayım.
Önce Rektör, sonra iki bakan konuşuyorlar. Havadan laflarla kutlama edebiyatı yapmayıp somut bilgi vermeleri sevindirici. Açılışı yapılan tesisler gerçekten harika. Teknopark, yüksek akım, patent, vivarium, moleküler temel, biyoinformatik birim türünden sözler birbirini kovalıyor.
Konunun özü şu: Türkiye düşünceyi, bilgiyi, teknolojiyi Batı'dan alan Üçüncü Dünya ülkesi olmaktan çıkmış artık. Kendi üretiyor. Kurumlar araştırma ve geliştirmeye yüklü para ayırmaya başlamışlar. Sayısı artan mucitlerimiz fikrî mülkiyet haklarının korunması için Türk Patent Enstitüsü'ne başvurmaktalar haldır haldır. Üniversite onun için Bilgi ve Doküman Birimi kurmuş.
Yeni buluşlar konusunda uluslararası klasmana da girmekteyiz. Avrupa'da alınan altın ve gümüş madalyaların sahipleri arasında iki Boğaziçi öğrencisi var.
Somut bilgi dedim ya. Bir örnek: şimdiye değin en küçük bir kısa devre testi için ekipmanını Berlin'e ya da Milano'ya gönderip 30 bin euro ödeyen kuruluşlar artık o işlerini Boğaziçi Yüksek Akım Laboratuvarı'nda yaptıracak, para kadar zamandan da tasarruf edecekler.
Son olarak Başbakan geldi kürsüye. Siyasal propaganda sayılacak bir şey söylemedi.
Eskiden kendisini görünce şeker ve oyuncak alma umuduyla el uzatan köy çocuklarının artık bilgisayar istemeye başladıkları gibi izlenimler aktardı. Bir sözünün altı çizildi belleğimde:
"Taklitçilikle bir yere varılmaz. Yaratıcı olmalıyız."
Dışarı çıktım. Top koşturduğumuz orta saha çim kaplı bir gezinti alanı olmuş. Gözüm yönetim binasına takılınca, 1946'da (Recep Peker'in başbakanlığında) lise öğrencisi iken bir gün yine azar işitmek üzere kös kös oraya yürüyüşüm geldi aklıma.
Münazaraların birinde birkaç kere "toplumculuk" sözcüğünü kullanmışım. Her fırsatta "mektebin selameti uğruna" dikkatli davranılmasını vurgulayan İkinci Müdür Hüseyin Pektaş o gün de ağzına geleni söylemiş, "Serseri!" demişti.
Alanın öteki ucundaki gürültünün nedeni anlamak için oraya yöneldim. Polisler tarafından önü kesilmiş kızlı erkekli bir grup trampet çalarak okula, Amerika'ya, Başbakan'a hakaret sloganları atıyorlardı. Açtıkları flamalara yakından bakınca ne göreyim:
"Komünist Partili Öğrenciler".
Aralarına katılıp ne istediklerini sordum. Görüntüsüyle uzun yıllar önce San Fransisco'da tanımış olduğum hippileri andıran bir delikanlı "Özgürlük" dedi.
Kampüsten ayrılırken gülümsemiyor, gülüyordum. Mutluluktan.
Türkiye'deki değişim hızı dünya rekoru kırıyor.