Okumayı durdurun.. Cebinizi çıkarın.. 2868 yazın.. "Gönder"e basın.. Hepsi bu.. Günlerdir ekranda gördüğünüz bir ateşin etrafında toplanmış, evsiz, barksız, aç, susuz bir ailenin bir öğün yemeğini sağladınız, bir kerecik karınlarını doyurdunuz demektir.. Bu minnacık zahmet.. Bu minnacık para o kadar önemli.. O kadar değerli yani..
Sakın ola "Bir SMS'den ne çıkar" demeyin..
Yaşam çıkar.. Umut çıkar.. Dostluk, kardeşlik, insanlık çıkar..
O evsiz barksız, o her şeylerini, o yarınlarını kaybetmiş insanların "Yalnız değiliz" sıcaklığına kavuşmaları çıkar..
Yollayın.. 2868 yazıp yollayın.. Yazabildiğiniz kadar..
En önemli duyudur o, "Yalnız olmadığını bilmek.."
1945 depremi, Van'ı yerle bir ettiğinde ordaydım.. Evde annem.. Kucağında kundaktaki Serpil.. Beş yaşında ben..
Duvar yarıldı, dışarıyı gördüm.. Kapıya koştuk, annemle.. Kapı sıkışmış, açılmıyor.. İkinci kattayız, pencereden kaçamıyoruz.. Tavandan sıvalar dökülüyor.. Duvar çatlağı geçmiş, yarık.. Çöktü çökecek.. Artçılar sallamaya devam ediyor..
Babam işe gitmiş, ağbim okula..
O her an yıkılacak evde çaresiziz.. Daha kötüsü yapayalnızız.. Herkes kaçmış konu komşuda.. Annemin çığlıklarını duyan yok..
Hayır var..
Ev sahibimiz.. Su katılmadık bir Kürt.. Onun sesini duyduk aşağıdan.. Haykırıyor..
"Suat kızım, korkma.. Sizi ordan çıkaracağım.."
O yıkılmakta olan eve daldı.. Elindeki baltayla kapıyı kırdı.. Merdivenlerden nasıl koşarak indik, nasıl fırladık..
Sonrası.. Asker el koydu duruma.. Van ovasına çadırlar kuruldu.. Yüzlerce çadır, bir günde.. Herkes başını sokacak bir yer buldu.. Bir çadır kasabası olduk..
Sonra sakalar vardı o devirde.. Askeriyenin gene.. Atların çektiği devasa fıçılar yüklü arabalar.. Sular geldi, içmek için..
Ama en büyük bayram, tayınların gelişi oldu.. Mis gibi kokan sıcacık ekmekleri dağıttı, askeriye, çadır halkına.. Kapıştık.. Ne lezzetliymiş, asker tayını meğer..
O müthiş depremin akşamı, hemen herkes evini barkını kaybetmişti ama, bir aradaydık.. Suyumuz, ekmeğimiz vardı..
En önemlisi.. Terk edilmediğimizi görmüş, yaşamıştık..
Türküler söyleyip, halaylar sektik, el ele.. Sımsıcak..
Yalnız değildik işte.. Yalnız değilsen, yenilmezsin.. Yalnız değilsen, umut vardır.. Yaşanmaya değer hayat vardır..
Sakın ha.. Sakın ha, "Beş liradan ne çıkar" demeyin.. Gönderdiğiniz para değil ki..
Gönlünüzdeki sıcaklıktır o 2868....
Van'da kara kış bastırıyor.. Hele geceleri dondurucu olur.. Sobalar, odunlar, kömürler yetmez ısıtmaya..
Ama bir gönül ısıtır.. Bir kucaklama..
Bir sarılma.. "Ben burdayım.. Seni görüyorum.. Merak etme.." işaretidir 2868..
Bir milyon.. Beş milyon.. On milyon "2868" sımsıcak yapar Van'ı!..
Hadi!.. Hemen!.. Bir daha.. Bir daha..