Basra ile Abadan arasında bulunan Nehrecûr'da doğdu. Cüneyd-i Bağdâdî ve Amr b. Osman el-Mekkî gibi tanınmış sûfîlerle arkadaşlık etti. Ebû Ya'kūb es-Sûsî'nin öğrencisi oldu. Uzun yıllar Mekke'de yaşadı ve orada vefat etti. Kelâbâzî onu eser sahibi sûfîler arasında sayarsa da kaynaklarda herhangi bir eserine rastlanmamaktadır.
Nehrecûrî'ye göre âbid Allah'a endişe ile ibadet eder, ârif ise O'na özlemle yaklaşır. Allah'ı bilen O'ndan gafil olmaz. Mânevî hallerin en faziletlisi şeriat ilmine uygun olanıdır. Nitekim bu düşüncesi sebebiyle çağdaşı Hallâc'ın görüşlerini reddetmiştir.
Nehrecûrî'nin yakīn* kavramı hakkındaki görüşleri dikkat çekicidir. Ona göre kul yakīnin hakikatine tam olarak ulaştığında onun nazarında belâlar nimet, rahatlık ise musibet halini alır. Gözlerin gördüğüne ilim, kalplerin gördüğüne ise yakīn denir. Kul kısmete razı olursa yakīni kemale erer. Arştan arza kadar bütün sebeplerle ilgiyi kesmedikçe, yani gerçek sebebin Allah olduğunu idrak etmedikçe yakīne ulaşılamaz. Her şeyde tek müessir Allah'tır. Yakīndeki artışın sonu yoktur; kişinin dindeki anlayış ve derinliği arttığı nisbette yakīni de artar. Yakīn, gayb halindeki imanın âdeta müşahedeye dönüşmesidir.
Kaynak: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi