Yıldırım Demirören'i bir spor adamı olarak hiç beğenmedim. Gerek Beşiktaş'ın, gerek federasyonun başında iken en ağır eleştirenlerdendim.
Hâlâ da eleştiriyorum.
Ama bu, sosyal ilişkilerimize yansımaz.
Çok az karşılaştık ama, her defasında o eleştirilerin iması bile olmadı aramızda.. En takdir ettiğim yanıdır.
Şimdi medyanın nerdeyse yarısından fazlasının patronu..
Vatan ve Milliyet'ten sonra, Hürriyet ve Posta da onun.. Ve gazetelere bakan onun olduğunu hemen anlıyor..
Açıyorsunuz magazin sayfalarını..
Ekleri.. Nerde bir etkinlik varsa, ordaki Demirören soyadlı konukların yığınla resimleri.. Yahu bunlar düne kadar evlerinde kapalı mıydılar?.
Hürriyet ve Posta, aileye geçince mi çıkar oldular?.
Futbol dışında bir spor haberini manşet yaptığı ender görülen Hürriyetspor'da geçen gün baktım, golf manşet..
Birisi Türkiye'de bir golfçü adı söylesin dişimi kırsın. Golf, bizde şimdilik sosyete sporu.
Hürriyet Spor'un manşetine bakın..
"En anlamlı kupa Caner Tuna'nın.." Caner Tuna kim, onu geçtik..
Peki "En anlamlı kupa" neyin nesi oluyor?.
Atatürk Kupası mı?.
Cumhurbaşkanlığı Kupası mı?.
Dünya Şampiyonası mı?.
Hayır..
"Birinci Erdoğan Demirören Cup" adı.. Yani patronun müteveffa babasının adı "En anlamlı kupa" olmak için yeterli, Hürriyet için..
Şimdi sevgili okurlar Yıldırım Demirören "Ailemizin bol resmini kullanın. Bizi her fırsatta büyütün" diyecek yapıda biri değil.
Tersine görünmeyi pek sevmeyen birisi.. Sessiz, sakin..
O zaman bu "Demirören" sevdasının sebebi ne, patronun gazetelerinde..
Söyleyeyim. Eski hastalığımız..
Kraldan fazla kralcılık..
Editörler aralarında yarışıyor, "Kim daha çok yaranacak" diye!.