Bu arada bu tür toplumsal olaylarda, Twitter tadından yenmiyor. Ve her seferinde, bende aynı duyguyu uyandırıyor: Kocaman bir konaktayız, dedemiz Hulusi Kentmen, babamız Münir Özkul, annemiz Adile Naşit...

ISSIZLAŞTIRIYOR MU?
Kalabalık bir aileyiz. Her birimiz ayrı bir çeşit. Ev ahalisini ilgilendiren bir olay olunca, her kafadan bir ses çıkıyor.
Herkes kendi tarzında, fikrini beyan ediyor.
Herkes kendi çapında birer komedyen.
Kafalar zehir gibi çalışıyor.
Bir hengame ve bir cümbüştür almış başını gidiyor.
İşte Eurovision sırasında da yine ortam böyleydi.
Çok güldüm, çok eğlendim.
Ve kendi kendime "Kim demiş; teknoloji insanları yalnızlığa mahkum ediyor, ıssızlaştırıyor" dedim.
Tam tersi çoğaldıkça çoğalıyoruz. Kendimize taa uzaklardan çok şahane dostlar ediniyoruz.
Ama abartanlara değil tabii lafım. Uykusunda bile elinden telefonu bırakmayan, patolojik vakalar var malum. Benim arkadaşlık listemden hızla uzaklaştırdıklarım onlar.
Tahammül edemiyorum. Boynu hep eğik, kafası hep aşağıda, parmakları sürekli akıllı telefonunun tuşlarında.
Bir şey anlatayım diyorsun; dinlemiyor. Manzara göstersen görmüyor, sadece fotoğrafını çekip Instagram'da paylaşmak için, birkaç saniyeliğine kafasını kaldırıyor. Bir de kendi yetmiyor, sana da izlediği abuk sabuk videoları "Bak bak, bu çok komik" diye zorla gösteriyor.
İşte böyle bağımlı hale gelince; teknoloji insanları son derece sevimsizleştiriyor.
Terazi var, tartı var, her şeyin bir ayarı var. Değil mi ama?