Son haftaları iyi izleyip, sahadaki Fenerbahçe'yi kalbiyle değil, mantığıyla değerlendirenler için dünkü oyun da, skor da çok sürpriz değil. Yetersizlik kelimesi ifade etmiyor bu oyuncuları. Problem isteksizlik de değil. Sorumsuzluktan bahsedersek de çok hata yapmış olmalıyız. Tek gerçek; amacı olmayan oyuncular grubunun, giydikleri formanın ve bu sezondaki misyonun anlamından çok uzaklaştıklarıdır.
Samsun maçı sonrasında belirttim; "Beşiktaş maçında hırsla oynayacaklar, sonra yine eski hallerine dönecekler" diye. "Sıradanlar" diye yazdım bir çoğu için... Milyonlarca euroluk anlaşmaları bunun için yapmıyorlardı. Performanslarını ifade ederken; "Bir şeyler yapmamak için, bir şey yapmaya çalışıyorlar" ifadesini de kullandık. Hangi oyuncuyu alıp, altını çizseniz, karşısına; "Bunu ondan başkası yapamaz" diyebileceğiniz tek bir beceri ayrıcalığı kalmamış ortada. Bu tip dönemler çok eski değil. Bu yüzden 17'de 16 yapan takım herkesin gözbebeğiydi. Şampiyon olmasalar da kimsenin umurunda değildi aslında. Yıllar sonra savaşan, isteyen, bir topa üç kişi saldıran, rakibi sahasından çıkarmamaya çalışan bir takımları olmuştu Fenerbahçeliler'in. Galibiyetler veya zorluklar içinde kazanılan şampiyonluktan daha değerlisi, forma için oynayan oyuncularıydı...

ŞİMDİ O ZENGİNLİK YOK!
Şimdi ise başladıkları yere geri döndüler.
O hırsın arkasındaki gerçeği hep takım içindeki arkadaşlık duygularının gelişmesi ve Emre - Alex liderliğinin sahaya yaptığı katkı olarak düşünüyorduk. Yine aynı oyuncular, aynı teknik adam, aynı yönetim olduğu halde, eski karakterin geri dönmesindeki tek eksik; müthiş primler. Aziz Yıldırım 11 milyon dolar dağıttı onlara. Profesyonel oyuncu olarak öncelikli amaçları da bu parayı kazanmak oldu muhtemelen. Şimdi o zenginlik yok ortada. Ödemeler de sağlıklı değil. Dolayısı ile oyuncuların mücadele ve koşma dürtülerini tetikleyecek en önemli etken kalmamış ortada.