GEÇEN yıl bir İstanbul- Eskişehir tren yolculuğunu, hele hele restorandaki saatlerimi anlata anlata bitirememiştim. Bu yüzden İzmir'de ağabeyimi dinlerken, dondum kaldım.
Öcal ağbim uçağa binmez. Varsa treni tercih eder.. Ankara'daki aile toplantısına trenle gelip gittiler.. İzmir- Ankara. Gelişte 3.5 saat, dönüşte 2 saat rötar.. Aslında gidiş 2, dönüş yarım saat demek lazımmış, çünkü, 1.5 saat rötar normalmiş artık, Mavi Tren'de.. Giderken restoranda aç kalmışlar.. Ne isteseler, garson "Yok" demiş..
"Yahu daha yola çıkalı yarım saat oldu, bizden başka kimse yok" diyecek olmuş ağbim.. "Efendim bizim malzeme depomuz Ankara.. Gelirken her şey bitti.."
Dönüşte bir de dayak yemedikleri kalmış.. Lafın gelişi değil.. Garson, şikayet eden ağbime "Erkeksen dışarı çık, orda konuşalım" demiş, iyi mi?.
Şikayet..
Ağbim omlet istemiş.. Cevap "Onu sabah yersiniz.."
Ağbim onu istemiş, yok.. Bunu istemiş "Izgara dolu.." Ötekini istemiş.. "Ne laf anlamaz adamsın. Önüne ne konursa onu ye, tamam mı.." Mutfakta başka adam yokmuş. Başka garson da yokmuş. İçerde, dışarda hangisine yetişecekmiş adam..
Yataklı vagon da felaketmiş. Biz gençken, tuvalet, hatta duş vardı, Fransızların işlettiği Wagon Lits'de..
Şimdi yatak bile yok. Eski kuşetli vagonların adını "Yataklı" koymuşlar sanki. Öyle leş..
Hızlı tren.. Çağdaş tren.. İleri tren..
Buyrun bu rezilliğe bakın..
Yahu hele şu yavaşı, doğru dürüst işletin. Ötesi kusur kalsın..