24 şehidin olduğu gece, Hadise akşam yemeğe çıkmış arkadaşlarıyla.. Yemekte de gülmüş..
Bir kaşık suda fırtına yaratacaklar ya.. Kıza bir saldırı kampanyası medyadan.. Ardından Hadise hasedinden ölen sözüm ona meslektaşlarının "Fırsat bu fırsat" deyip sövgüleri..
Yani, gerçekten "Yuh" artık..
Dünyanın yaşadığı en büyük terör saldırılarından biri gerçekleştiği, İkiz Kuleler yıkıldığı ve binlerce insanın öldüğü gün, New York Belediye Başkanı Giuliani, sokak sokak, ev ev, dükkân dükkân, kapı kapı dolaşmış ve "Günlük hayatınıza aynen devam edin lütfen" demişti herkese.. "Aynen devam edersek, ettiğimizi dünyaya gösterirsek, bizi yenmiş olamazlar.."
Gece kulüpleri ve bar sahiplerinden özellikle kapılarını açık tutmalarını istemişti, New York Belediye Başkanı..
Giuliani, bir kahraman olarak anılıyor şimdi, o gece New York'un dimdik duruşunu sağladığı için..
Üzüntü, bir özeldir.. Size özel.. Kendi bildiğiniz gibi yaşarsınız yasınızı..
Bir de genel üzüntü vardır..
"Biz" dediğiniz insanlar için üzülürsünüz..
Herkes üzülür.. Onun şekli başkadır "Özel" üzüntüden.
Her şey girer "Biz" tarifinin içine.. İnsan olmaları yeter hatta.. Somali için üzülürsünüz.. Hatta insanı da aşar, hayvanlar için üzülürsünüz.. Hiç görmediğiniz balinalara, pandalara..
Genel üzüntü, görecelidir. Hüngür şakır ağlamazsınız. Ama zil takıp oynamazsınız da.. Ağırlaşır yaşamınız.. Ama sürer.. Yaşamın sürmesi, üzüntüyü dağıtır, hafifletir biraz.. Tek başınıza kurmak yerine, insan içinde, birlikte olursunuz başkalarıyla..
Evimde yemek var.. Ama ben her gece dışarı çıktım, kara günlerde.. Dostlarımla bir arada olmak, yalnız olmadığımı hissetmek için.. Özel üzüntü günlerim dahil..
Hafta sonu, her fırsatta ekranlara da baktık.. Çarpıldık, burkulduk.. Gözlerimiz nemlendi..
Ama.. Yeri geldi, güldük de..
Yaşam bu değil mi zaten.. Acısı, tatlısı iç içe..