Abbas er-Resûlî, babası Sultan Mücâhid Ali'nin 764 (1363) yılında vefat etmesi üzerine Resûlî emîri oldu. İktidarını Zebîd ve Taiz şehirlerinde sürdüren Abbas, emirliği süresince Yemen'de ortaya çıkan isyanlar ve bilhassa Zeydîler'in kendi yönetimindeki topraklara yaptığı saldırılarla uğraşmak zorunda kaldı. Birisi Taiz'de, diğeri Mekke'de olmak üzere iki medrese ve ayrıca yetim çocukların tahsiline imkân sağlayacak vakıflar kurdu. Abbas er-Resûlî, 778 yılı Şâban ayı sonunda (Ocak 1377) Zebîd'de vefat etti. Taiz'de kurduğu medreseye defnedildi.
Devlet idaresi yanında fıkıh, dil, edebiyat, ensâb ve tarih ilimleriyle de yakından meşgul olan Abbas er-Resûlî'nin kaynaklarda adı geçen belli başlı eserleri şunlardır: el-ʿAtâye's-seniyye fî ṭabaḳātı fuḳahâʾi'l-Yemen ve aʿyânihâ; Buġyetü zevi'l-himem fî maʿrifeti ensâbi'l-ʿArab ve'l-ʿAcem; Nüzhetü'l-ʿuyûn fî maʿrifeti't-tavâʾif ve'l-mülûk; el-Lümʿatü'l-kâfiye fi'l-edviyeti'ş-şâfiye fi't-tıb. Abbas er-Resûlî, ayrıca İbn Hallikân'ın Vefeyâtü'l-aʿyân'ını Nüzhetü'l-ebsâr fi'htisâri kenzi'l-ahbâr adıyla kısaltmıştır.
Kaynak: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi