İlkokul şarkımız vardı hani... "Tohumlar fidana, fidanlar ağaca, ağaçlar ormana dönmeli yurdumda...
Yuvadır kuşlara, örtüdür toprağa, can verir doğaya ormanlar yurdumda..."
Bir de atasözümüz: "Yaş kesen baş keser."
Ve bir hadis: "Yarın kıyametin kopacağını bilseniz bile, bugün elinizdeki fidanı dikin."
Ne oldu peki bütün bunlara?
Dağları, tepeleri traşladık traşladık, beton ucubeler diktik yetmedi; şimdi sıra şehirlerin içindeki bir avuç yeşilliğe mi geldi? Şu yazıyı yazdığım cuma günü sabah saatlerinde, Taksim Gezi Parkı'ndan gelen haber ve fotoğraflar dehşet vericiydi.
İyi ki sosyal medya var...
Saniye saniye izledik olanları.
Orantısız güç kelimesinin karşılığı neymiş gördük.
NEDİR BU ZULÜM ŞEHVETİ?
Sadece alkış tutan, şarkılar söyleyen, şehirlerindeki üç-beş ağacı savunan -bakın bir daha söylüyorum ağaç yahu ağaçdoğayı seven, koruyan iyi yürekli insanlara hınçla, öfkeyle saldıran polisleri izledik.
Yahu durun, ne oluyoruz, kendinize gelin; nedir bu zulüm şehveti diye oturduğum yerden bağıra bağıra ağlamak istedim.
Çünkü gördüklerimiz, duyduklarımız bildiğin delilikti.
Kendi çıkarları için kimse bir şey istemiyordu.
Bölücülükle suçlanacak bir şey yapmıyorlardı.
Dış mihraklara da hizmet etmiyorlardı.
Eğitilmiş terörist de değillerdi.
Bu zamana kadar Türkiye'de yapılmış en naif, en masum karşı çıkma gösterisinin acemi aktivistleriydi onlar.
Şimdi o insanlar çıkıp "Biz bu gazı, sopayı neden yedik?" diye sorsalar, nasıl bir cevap alacaklar? "Betonu değil ağacı, insanın inşa ettiğini değil Allah'ın can verdiğini tercih ettiğin için" mi diyecekler?
Ayıp ayıp... İnsanınızı korumak için varsınız siz; betonu, çimentoyu, demiri değil!
Topraktan geldik toprağa gideceğiz; AVM'lerin otoparkına gömülmeye değil!
