Arama kurtarma ekipleri ve sağlık çalışanları İzmir depreminin hem göz önündeki, hem de görünmez kahramanları oldular. Hepsini canla başla çalışırken canlı yayınlarda izledik. Kimi enkaz altında bulduğu bebeğe evladı gibi sarıldı, kimi saatlerce konuşup onları hayatta tutmaya çalıştı, kimi parmağını tutan bebeğe hayat iksiri oldu. Keşke depremin bu fedakar kahramanlarının hepsini isim isim burada yazabilseydim. Eminim, devlet kurumları onları ödüllendirecek, onurlandıracaktır. Keşke bu kurtarıcılarımız bir araya gelip bir kortej oluştursa, bizler de evlerimizin balkonundan üzerlerine güller atıp, avuçlarımız patlayana kadar onları alkışlasak... Ama benim içimden fazlası geçiyor. Cem Yılmaz, Ata Demirer, Şahan Gökbakar, Şafak Sezer, Yavuz Seçkin gibi mizah ustalarımız acaba hem deprem hem de Covid-19 nedeniyle bitap düşen sağlık çalışanları ve kurtarma ekipleri için moral geceleri düzenleyemezler mi? Her felakette milletin yüzünü güldürenlerin dudağına birer gülücük konduramazlar mı?
Bu da vatandaşın teşekkürü
Köşemize sürekli katkı sunan vefalı okurlarımızdan Şerife Nalan Yılmaz, kurtarma ekipleri ve sağlık çalışanlarına duyduğumuz minneti satırlara dökmüş. Mektubunu hepimiz adına yayınlıyorum:
"30 Ekim günü yaşanan İzmir depremi son zamanların en büyüğüydü ve çevre illerde de hissedildi. Depremin ardından kurtarma ekipleri, sivil kuruluşlar, herkes yardıma koştu. Mart ayından beri insanüstü gayretle çalışan sağlık çalışanlarımız ise yine görevlerinin başındaydı. Sanki deprem korkusunu yaşamamışlar gibi, evlerine, ailelerine koşmak yerine hastane kapısında yaralıları beklediler. Aylardır koronavirüsle mücadele eden herkes, özellikle kurtarma ekipleri, depremin yıkıcı etkisinden sonra kurtardıkları her canda ailelerle birlikte sevindiler. Ama cansız ulaşılan her bedende ise gözyaşlarını tutamadılar. Bizim izlemeye dayanamadığımız durumun resmen içindeydiler. Allah hepsini korusun.
Ekranda gördüğüm kadarıyla gerek kurtarma ekipleri, gerek depremzedeler herkes maskeliydi. Her depremde korkuyu yaşadık, özellikle 1999 depreminde bu korkumuz iyice büyüdü. Ama bu depremde farklı olarak bir de Covid-19'dan korunmak için herkes maske takmak zorundaydı. Salgına karşı da korunmaları gerekiyordu ama gördüğüm kadarıyla enkazdan bir kişiyi daha canlı çıkarmak en büyük öncelikleriydi... Allah hepsinden razı olsun..."
Bulaştıralım bu iyiliği
İzmir... Birilerinin deyişiyle Gavur İzmir... O Gavur İzmir'de (!) insanlık büyük bir sınavdan geçti. Her felakette olduğu gibi sınıfta kalanlar da oldu tabii. Ama İzmir halkının geneli öyle bir kenetlendi, öyle bir iyilik yarışına girişti ki destan olur.
Deprem anından itibaren çevredeki restoranlar, kafeteryalar 24 saat ücret almadan hizmet verdi. Bazı oteller odalarını depremzedelere açtı. Nineler, ellerinde termoslarla gelip, kurtarma ekiplerine sıcak çay-kahve servisi yaptılar. Bir kadının tweet'i ilişti gözüme: "Van ve Malatya depremlerinde olduğu gibi eşyalı üç yazlık evim depremzedelere açıktır. Dileyen buyursun" diyordu.
Ve... Dört günlük aralıksız mesailerini bitirip evlerine dönmek için İzmir Metrosu'na binen kurtarma ekibindekiler, koltuklar kirlenmesin diye oturmak istemediler. Bunu gören vagonlardaki tüm vatandaşlar ayağa kalkıp gidecekleri yere kadar oturmadılar.
Gavur İzmir ha?..
Gaf'let kürsüsü
Yaptırdıkları Covid 19 testinin sonucunu beklemeden ekrana çıkan, toplantılara katılan, normal yaşamını sürdüren ünlüler acaba 'cinayete teşebbüsten' mi yargılanmalı?
Zap'tiye
Beyoğlu'nda sokakta yaşayan yüzde 85 engelli kıza, lokanta çalışanları yemek verme bahanesiyle tecavüz etti. Mars'ta hayat var mı bilmem. Ama İstanbul'da kalmadığı kesin...
Ne demiş?
"Kan yoluyla bulaşan en büyük hastalık akrabalıktır." (Eşkıya Dünyaya Hükümdar Olmaz'da Şahin Ağa'nın sözü)
