Çocuklar ve gençler çok acımasız oluyor.
Özellikle internet ortamında ağızlarını açtıkları zaman; altı boş, çocukça ama son derece çirkin, zehirli irinler saçıyorlar.
Twitter ve Facebook, onların, boylarından büyük bir güce sahip olmalarını sağladı çünkü.
Evde anne ve babasından hâlâ azarı işitip oturuyor aşağı ama klavyeyi eline alınca; bir savaşçıya dönüyor.
İstediğine, istediğini söyleyebilir orada.
Evden çıkmama cezası yok, harçlığının kesilme tehlikesi yok!
KİBİR TOPLARI
Özel hayatında gör; annesinin hâlâ ders çalışırken önüne portakal kesip koyduğu, babasının saat 22.00'den sonra "Nerede kaldın sıpa?" diye fırça çektiği, okulunu bitirebilmek için hoca peşinde koşan bir çocuk.
Ama işte sanal ortamda birey oluyor, sözünü yüzlerce, binlerce kişiye duyuruyor, insan yerine konuluyor, adam sayılıyor.
Güç en büyük uyarıcı madde...
Bedavaya edinilebilir ve insan, sarhoşluğuyla kendini bir halt zannedebilir.
Kendi hükümdarlığının zalim kralı olabilir.
Yine Twitter'dan örnek vereyim; iki-üç senedir takip ettiğim, henüz 20'li yaşlarının başında ya da ortasında çocuklar var.
İlk keşfettiğimde; beyinlerine, espri yeteneklerine, kıvrak zekalarına, genelde şaka üzerine kurulu tweet'ler atsalar da toplumsal olaylardaki dik duruşlarına, duyarlılıklarına, yeri geldiğinde eyleme geçmelerine hayranlık duyuyordum.
Ama sonra o çocuklar, zırvalamaya başladı.
Burunları ekrandan taştı.
En basit tabiriyle; artistlik yapmaya başladılar.
O zekalarına hayran olduğum gençler gitti; yerine sevimsiz, burnu büyük, kendi oluşturdukları klan dışında kimseyi adam yerine koymayan kibir topları geldi.
Gücü doğru kullanmazsan, daha doğrusu onun seni kullanmasına izin verirsen; etki altına aldığın kişiler üzerinde bir süre sonra işte böyle ters sonuçlar oluşabiliyor.
Ben küçük bir giriş yapmak isterken; yine lafı kısa kesemedim.
Bu uzun girizgahın asıl nedenini de bir sonraki yazıya iliştirdim. Buyrunuz...
