Kalbimizi istediğimize adarız. Zaman da böyledir. Kendimize ayırmadığımız zamanı başkalarına ayırabiliyor, kendimize göstermediğimiz toleransı onlara gösterebiliyoruz. Kendi kendimize yerleştirdiğimiz kalbimizden kendi isteğimizle kolay kolay atamıyoruz hiç kimseyi. Yaralanıyoruz, sonra tekrar, sonra tekrar… Tüm bu acıları yaşarken, her şeyin ilacının zaman olduğunu da unutuyoruz. Evet, hepimiz bir gün ölmek için yaşıyoruz. Ölüm, yaşamdan daha gerçek. Bunu bilerek yalnızca kendimiz için yaşamaya başlarken, kendimizle uğraşacak büyük biz zaman dilimi yaratmış olabiliriz. Eğer bu süreçte beyninizde kavga ettiğiniz insanlarla barış imzalamazsanız, siz gerçekten kendinizden kaçmak için başkalarını düzenlemeye çalışıyor olabilirsiniz. Kendi rüyamızı gerçek hayata taşımak için yeteneklerimizi, öğreneceklerimizle tamamlamalıyız. Hayattaki başarı sosyal statü sahibi olmak değil. Asıl amaç, yaşamlarımızı nasıl hazza taşıyıp, sadeleştirip çok daha yaşanır bir hale getirmek ve nefes aldığımız sürece bunu beslemek. Unutmayın, birbirinize ayna görevi görebilirsiniz ama sizi sizden başka kimse değiştiremez. O yüzden vakit kaybetmeden yalnızlık çeken ruhunuza yatırım yapın. Açmadığımız yaralara ilaç olmaya çalışmaktan vazgeçerek, başkalarının kurtarıcılığına soyunmadan önce kendi ruhumuzu disipline sokmalıyız ne dersiniz. Belki de herkes kendi yarasını sarma ve birbirinin hayatından büyük haklar talep etme hakkını azaltırken sevgi de gerçek yapısına bürünüp yüreklerimizde hayat bulur.
