Koronavirüs tedbirleri genelgesiyle 17 Mart'ta perde kapatan tiyatroların ne zaman açılacağı belirsiz. 'Tiyatromuz Yaşasın' diye imza kampanyası başlatıldı. Tiyatro emekçileri, devlet ödeneği, vergi muafiyeti, Ocak ayına kadar fatura ödemelerinin dondurulması, salon kiralarının ve prim borçlarının devlet tarafından karşılanması, tüm tiyatro emekçilerine bireysel maddi destek sağlanmasını talep ediyorlar.
Otomobilden turizme, enerjiden sanata birçok sektör devletten destek istiyor. Devlet hangi birine yetişsin? Devlet, 2019-2020 sanat sezonu için 385 özel tiyatrodan 256'sına 6 milyon 102 bin liralık destek sağlanacağı açıklamıştı. Tiyatro başına 24 bin TL desteği az bulanlar var ama bu desteğin şu an için kapalı tiyatrolara verildiği de unutulmasın.
Benim asıl merak ettiğim, özel tiyatroların hiç mi birikmiş parası yok kenarda? Salgından önce tiyatrolar altın çağını yaşıyordu. Bazı oyunlara 100-150 liraya bilet bulunamıyordu. Birçok oyunun bileti haftalar öncesinden tükeniyordu! Tiyatro sahipleri arasında zengin birçok oyuncu var! Oyuncular kendi aralarında tiyatro emekçileri için bir yardım zinciri oluşturamaz mı? Evet, tiyatrolar kamusal faydaları açısından yaşatılmalılar. Devlet baba yine de yardım yapsın ama kuzum siz de hiç mi kenara para koymadınız? Geleni harcadınız mı?
Köye göçüp pişman olan beyaz yakalı
Beyaz yakalılar arasında İstanbul'un kalabalığından ve stresinden bıkıp Ege köylerine göç etmek trend oldu.
İnternette köy hayatına dair sürekli ütopik videolar izliyorum, yazılar okuyorum.
Sanki köye göç eden herkes aradığını bulmuş ve mutlular.
İnsanlar yaşadıkları pişmanlıkları anlatmayı sevmez. Mutlu numarası yapmaya da yatkındırlar.
Sonunda Youtube'da gerçekleri anlatan bir aileye rastladım. Büyükşehirden Muğla'nın bir köyüne göç eden çocuklu, beyaz yakalı bir çift, 'Şehirden Köye Göç' adlı Youtube kanalında yaşadıkları deneyimi objektif bir şekilde anlatıyorlar.
Kırsaldaki hayatı bilmeden, köye göç etmek isteyenler başta 'Muğla'ya neden göç edilmemeli?' (bkz: https:// www.youtube.com/watch?v=g8 KwQe4VfqE&feature=youtu.be) videosu olmak üzere, bu ailenin deneyimlerini dikkatle izlesinler. Öyle her şey anlatıldığı gibi tozpembe değil!
Sinemacılar sadece yakınıyor
Koronavirüs salgını, sinema sektörüne de darbe vurdu. Pek çok filmin vizyon tarihi ertelendi. Sinema salonları zor durumda. En kötüsü sektörün devamını sağlayacak yeni filmler çekilmiyor.
Asıl trajik olan ise eve kapanan milyarlarca insan tarihte belki de en çok filmi bugünlerde izliyor olması. Salgının kazananı dizi, film yayımlayan dijital platformlar oldu.
Daha birkaç yıl önce Akademi sadece dijital platformlarda yayımlanan filmlerin Oscar'da yarışmasını istemiyordu. Bu sezon Oscar ödüllerinin çoğu dijital platformlarda yayımlanan yapımlara dağıtılacak gibi görünüyor!
Öte yandan insanlar evde film izlemeye alıştı!
Salgın birçok vizyon filminin önce dijital platformlarda yayımlanma sürecini hızlandıracak ama çok da karamsar tablo çizmemek lazım. İnsanoğlu sosyal varlıktır, sosyalleşmeye hava, su gibi ihtiyaç duyar. Örneğin İran Tarhan'da otomobil içerisinde film izleyebilmek için açık hava sineması kuruldu. 160 otomobilin sığdığı üstü açık salon büyük ilgi görüyor.
İnsanoğlu en kötü şartlarda bile sosyalleşmeye çalışıyor. Ama bizim sinemacılarda hiç proje, hareket yok. Sürekli ağlıyor ve yakınıyorlar. Açıkhava sinemalarını açmak için niye harekete geçmiyorlar? Düşük bütçeli de olsa neden film çekmiyorlar? Üretim olmazsa bütün sektör batar! Sinemadan çok güzel paralar kazanan yapımcı ve dağıtımcılar neden ellerini taşın altına sokmuyorlar?
