Televizyonun sürekliliği yoktur. Yani bir sinema filmi, bir tiyatro oyunu ya da bir konseri izler gibi 'başından sonuna' izlemezsiniz. Canınız sıkıldığında komşu kanala zap'lamak gibi bir özgürlüğünüz vardır.
İşte yapımcılar, yönetmenler, senaristler, sunucular bazen bunu unuturlar.
Sanırlar ki o izleyici programın başından sonuna kadar gözünü kırpmadan ekran başında kalacak.
En büyük hatalar da işte o zamanlarda yapılır.
Diyelim ki bir okul dizisi yapıyorsunuz. Okula bir öğretmen gelecek ve zamanla tüm haylazları pırlanta gibi birer öğrenci haline getirecek.
Ama önce o öğrencilerin haylazlıklarını, kötülüklerini, kural tanımazlıklarını anlatmak zorundasınız.
Bu da nereden baksanız 3-4 bölüm sürer. Ama ekran başındaki izleyici ile 13 bölümlük kontratınız yoktur.
Seyreden delikanlı ya da gençkız, dizinin sadece haylazlık kısmını izler ve daha sonra bir başka diziye geçerse ne olacak? Yandı gülüm keten helva... Ondan sonra eğitimin faziletlerini istediğin kadar anlat, o gençlerin haberi olmaz..
Oysa sinemada izlenen Hababam Sınıfı filmleri öyle miydi?.. Mahmut Hoca hepimizi ağlatmadan sinemadan çıkmak var mıydı?
Çarşamba günü Yalçın Çakır'ın Flash TV'deki programında da öyle oldu. Üç çocuk annesi kadın evden kaçmıştı. Kocası peşindeydi. Yalçın Çakır öfkeli kocayı stüdyoya aldı, kadını da telefonla yayına bağladı.
Amacı, bir yuvayı yıkılmaktan kurtarmaktı.
Ne yazık ki uzlaşma sağlanamadı. Koca, canlı yayında karısını ölümle tehdit etti. Hayatının sonuna kadar peşinde olacağını, en sonunda yakalayıp öldüreceğini filan söyledi... Çakır, adamı sakinleşmesi için stüdyonun dışına gönderdi. Ben de diğer kanala geçtim.
Eminim, deneyimli programcı Çakır daha sonra adamın tavrının ne denli yanlış olduğunu anlatıp doğru mesajları vermiştir. Ama 'kaçak izleyici' ben, bunu göremedim. Benim aklımda öfkelenen kocanın, karısını ölümle tehdit etmesi kaldı. Ve ne acıdır ki, durum böyle olunca da sokak ortasında vurulan kadınlar gerçeği, bir anda sıradanlaştı...