Herkes birilerine kendini hatırlatmak istiyor. Ama biz kendi kendimizi ne kadar hatırlıyoruz acaba? Daha basit sorayım, kendinizi en son ne zaman sırf kendiniz olarak düşünüp bir şey yaptınız sırf kendiniz için?
Sonra birine; "Sen olmadan yedim boğazımdan geçmedi'' diye manevi tazminat ödemeden bir paket çikolata alıp, kemali afiyetle ham yapmayalı ne kadar oldu?

Hadi sinemaya
Bir filmi tek başınıza seyretmeyeli, tatile bir başına çıkıp dilediğin yere aba atıp, rasgele kaykılıp yatmayalı.
Evden, işten, sevgiliden, akrabadan, mektepten, müdürden, şeften, çor çocuktan, hanımdan yavukludan yana bir muamma meraklar biriktirip, bir acaba neredeler, nettiler, ne diyecekler filan demeden ne yaptınız ki son demlerde?

Küfür de gerekir
Ama demagoji yapmadan, kıvırtmadan, "daha geçenlerde fişmekan yapmıştım'' diyerek küçümen bir kaçışı ve zamanı katmayın bu hesaba. Dolu dolu, dibine, enine yaşamaktan söz ediyorum tabii ki.
Kendinize hediye almayalı, sırf içinizden öyle geldi diye birine sevginizi söylemeyeli, hadi sevgiyi de bırakın küfredip, kızıp çemkirmeyeli ne kadar oldu?

Meziyetim eziyetim
Bütün bunları yapmadan, yani kendinize kendinizi hatırlatıp gerçek ve koşulsuz zamanlarda yaşayan deli özneler olamayalı ne kadar oldu düşünün dostlar. Ondan sonra gidip çabalayalım da el aleme kendimizi hatırlatalım. Aklından beni çıkarma, meziyetlerim huyum suyum şuydu buydu diyelim, haa?..