İki yüzü olan bir 90 dakikaydı. Beraberliğe üzülenler, kaçanlara bakıldığında, yenilmedikleri için de sevinebilir. Ama maçı analiz ettiğimizde Fenerbahçe için önemli kararların alınması, radikal çözümlerin bulunması gerekiyor. Çünkü Antalya deplasmanı ile Ordu'daki arasında çok fark yok. Sadece sonuç değil, seçilen oyuncu performansları da birbirine çok benzer. Yani; iyi oynamasını hala beklediğiniz bazı isimlerin, hala beklentilerin çok uzağında kalması ve nedense hala Aykut Kocaman tarafından seçilip, takıma katılması garipliğidir karşımızdaki.
Özer Hurmacı, Alex'in yokluğunda veliaht ilan ediliyor. Hangi performansı ile bilemiyorum ama Kocaman da bu şansı ona veriyor. Ve Christian... En hafif tabiri ile takımın "kaçak" oyuncusu. Bakıyorsunuz her pozisyonda var. Ne verdiğine baktığınızda, ortada bir şey yok. Bu oyun tarzı için daha ağır tabirler vardır. Eleştiri dozu "Kötü oynadı"dan ayrılmış, farklı doza kavuşmuşsa, yine Aykut Hoca'ya düşen radikal kararlar var demektir. Fenerbahçe takımı bu sene ayrı bir misyon üstlendi. Tüm camiayı aklamanın peşinde... Bunun bayrağı haline geldi. Bu rolün adamı olmayacaksa sahadakiler, eğer güvenilmeyeceklerse ve eğer takım arkadaşlarından ayrı bir dünyada yaşadıklarına inanıyorlarsa, bu süreçte de işleri yok.
Mesela Gökhan Gönül için sadece formsuzluğunu konu edebiliriz. Ya da Mehmet Topuz'un beceriksiz olduğunu konuşabiliriz. Emre Belözoğlu'nun lider karakterini, Semih Şentürk'ün çırpınışlarını da konu edebiliriz. Bu oyunculara "gölgede beklediler" diyenin taş olacağının altını çizerek, bu geminin artık yolcu indirme zamanı geldiğini, dümendekiler fark etmek zorundalar. Orduspor'un çok yüksek mücadele isteği ve Fenerbahçe'nin pas koridorlarını kapatan taktiği ile dört dörtlük bir sınav verdiğini de belirtmemiz gerekir. Temponun yükseldiği anlarda bile ayağa oynamaktan vazgeçmeyip, düşük top kaybı ile çok da tehlikeler yarattılar. Ama son vuruş sorununu çözemedikleri anda, bu kaliteleri onlara istediklerini getiremez.