Boğazımda bir şeyler düğümleniyor. Anlattıkları ne? Yine nereden vurmaya çalışıyor bizi? Yine neyle yüzleştirmeye çalışıyor? Bu; bir aşk mı, özlem mi, haykırış mı, veda mı, gecikmiş bir mektup mu? Bu; hayata bir ağıt mı? Yoksa; bütün kalabalıklara karşın en büyük yalnızlık mı bu? Sezen Aksu'nun 'Deniz Yıldızı' albümü böyle bir şey işte... Bendeki kelime karşılığı; özlem... İyiye, güzele, dosta, sevgiliye, geçmişe ya da güzel bir dünyaya duyulan özlem... Albüme adını veren 'Deniz Yıldızı' şarkısını yeğeni dünyaya geldiğinde yazmış; 'Bebeğim oğlum doğduğunda/ Ben de çocuktum henüz/ Biz beraber büyüdük aslında/ Ne kadar neşeli bir kızdım/ Yıkılmamıştı dünya daha başıma/ Ki çok da yalnızdım...' Sonra 'Güvercin' var; Hrant Dink'e yazılmış. Sonra 'Memet' var; 'Memet bir türlü gitmiyor gözün gözümden. Hiç büyümemişsin, tanıdım çocuk yüzünden' diyen... Ama en çok özlem var... En çok Onno var; Onno Tunç var... 'Yol arkadaşı-m'; Sen esas alemi seçtiğinden beri/ Ben o saniyede bittiğimden beri/ Dünya bildiğin dünya, dönüp duruyor işte/ Uzun uzun konuşuruz bir gün son İstanbul beyi.../ Ve; hala haber bekliyorum senden; şükür çocuklarımız büyüdü, elleri ekmek tutar oldu/ Bu yalnızlık aldı yürüdü, gitgide sen oldu büyürken...' Albüm kartonetinde Sezen ile albümün prodüktörü Arto'nun (Onno Tunç'un kardeşi) fotoğrafı var. Muhtemelen şarkıyı dinlerken çekilmiş fotoğraf. İkisinin de gözleri kapalı. İkisi de uzaklarda... Her şeyi anlatıyor aslında. (Ya da ben öyle hissediyorum) Sezen'in yol arkadaşı Onno da oralardaymış. Belki de hiç gitmemiş! İnsanı hayata çağıran bu sımsıcak yaz günlerinde belki ağır gelebilir bu şarkıları taşımak. Hayatla yüzleşmek yorabilir. Ama kanınızı kaynatacak şarkılar da var... Yani Sezen gibi; yani rengarenk!