Şükrü Saracoğlu'nda ciğerlere doğru nefeslenen her zerrede adanmışlık vardı. Tribünlerin kollarını sıvadığı bir galibiyet inancının peşine düşmeyecek futbolcu da yoktu. Derbi oynamayı en iyi bilen seyircinin karşısında ilk 45'i bocalayarak geçirdi Beşiktaş takımı. Fenerbahçe'yi öne iten de, geriye koşturup, ısıran didişmelere sokan da bu adanmış oksijendi.
Mustafa Denizli sakatlarının el verdiği en ideal takımla sahadaydı. Dayanıp, fırsatını beklemekten başka şansı olmadığını görerek, rakibi kontrol edecek bir görevlendirme yaptı. Ama rakibi gibi, kendisinin de forvetinde bir "guguk kuşu" vardı. Ne uçmayı biliyor, ne de ötmeyi. Son viraja girilirken, şampiyonluğu emanet ettiğiniz adamlara bakın.
Christoph Daum ilk kez rakibe tedbir almamıştı. Bir derbiyi, diğer maçlarından farksız oynatıyordu. "Koşun" demenin gereksizliği içinde, her dakikayı bir "boğa" gibi soluyan takımını izlemekten başka çaresi de yoktu. Alex'in muhteşem golüyle endişeleri Beşiktaş'a terk ederken, "skoru korumak" tek taktik oluverdi.

VOLKAN İZİN VERMEDİ
Kalan 89 dakikanın şovunu pozisyonlarla keyiflendirmek isteyenler için, zorlu bir ikinci yarı yaşanacaktı. Beşiktaş "oyun dışı" kalmamak için pas üretiyor ve Fenerbahçe'nin direncini kırıyordu. Bunu bir de penaltı izledi. Volkan, Ali Sami Yen'deki ruhunu müthiş bir kurtarışla yeniden ortaya koydu. Dengelerin değişmesine izin vermeden, şampiyonluk sıçramasında devreyi tamamlayan oldu.
Kadıköy'ün sihri içinde, Fenerbahçe yine lambadan cin çıkarmayı başardı. Başkan Aziz Yıldırım el koyduğu tarihten beri de kaybetmiyor, kazanıyor ve mücadele ediyorlar. Kadro kalitesine ekledikleri mecburi sorumluluk yelkenlerini şişiren rüzgar oldu. Taraftarlarını yanlarına aldılar. Artık birlikte yürüyor, birlikte yeniyorlar. Şampiyonluğun şifresi bu zaten; adanmışlık.
Cumadan sonra herkes düşünceliydi. Şimdi çarpım cetvelindeki yeni kuralları Fenerbahçe yazdı. Bir hafta düşünme payı...