O benden büyük.
Akıllı. Akıldan daha önemlisi tecrübeli, işi biliyor yani. İki dakikada karşısındakini okumayı becerebiliyor.
Ve hiç yanılmıyor. Yanılmadığı için de sinirimi bozuyor.
Ne zaman ona sormadan bir şeye kalkışsam başıma çorap örüyorum. Sonra o geliyor çözüyor.
Her zamanki gibi buluşuyoruz bir masa başında. Kaynatacak çok şey var. Ben anlatıyorum, o anlatıyor.
Gülüyoruz.
Ondan da bir şey saklanmıyor.
Birilerinden konuşurken şu cümleyi kurup dengemi bozuyor; "Erkekler duygusaldır Ayşe! Size karşı duygusal olmayan adamlardan uzak durun.
Zaten sen akıllısın anlarsın duygusal mı değil mi?" Ne? Ben akıllı mıyım? Bu konularda mı? Anlar mıyım? Nasıl anlarım yahu, anlasaydım...
Neyse.
Ama önce erkeklerin duygusal olma durumunu sindirmem lazım. Gerçekten duygusallar mı? Hassaslar mı? Üzülürler mi bizim için? Özlerler mi sevdiklerini? İş dışında şeyleri de kafaya takarlar mı?
Vayy be! Bendeki erkek algısına bak sen. Amma da kavruk ve de yamuk.
Şok şok şoklardayım.
Acaba bir erkeğin bana karşı duygusal olup olmadığını nasıl anlarım? Düşünüyorum, günlerdir bulamadım.
Hediye alması değil, araması değil, mesajlara boğması değil, söylediği aşkımlı balımlı sözler değil, klişe aşk cümleleri değil, 'seni seviyorum' değil, evlenmek istemesi de değil.
Bunların hiçbiri duygusallık içermeyebilir çünkü.
Peki ne? Ne? 'Devamlılık' olabilir mi sizce? Yani sizden kopamaması, yanınızdan ayrılamaması. Ya da ne?
Bilemedim işte.