Mimar Kemal Okulu'ndaki törene trenle gitmeye karar verince, yıllardır binmediğim bu araçla ilgili her şey dikkatimi çekmeye başladı. Dün baktım geçirdiği kazadan sonra iyileşip yeniden yazılarına başlayan yazar arkadaşım Şakir Süter, Ercüment Pal'dan gelen bir tren fıkrası anlatmıştı Akşam'daki sütununda:
İzmir'den trene binen yaşlı teyze, kondüktöre "Menemen'e gelince beni haber et yavrum, unutma" der. Menemen'i geçtikten sonra yaşlı teyzenin Menemen'de ineceği kondüktörün aklına gelince, hemen makiniste haber verir. Makinist, "gecenin bu saatinde teyzeyi buralarda indiremeyiz. Geri gideceğiz. Soran olursa, tren makas değiştiriyor dersin" demiş.
Tren yarım saat geri geri gidip Menemen'e gelir ve kondüktör, teyzeye haber verir:
- Hadi teyze Menemen'e geldik.
Teyze " sağol yavrııııııım" der... Ve çantasını açıp ilacını içer!..
Böyle bir fıkra da bende var.
Yataklı İstanbul'dan Ankara istikametine yola çıkmadan önce kompartımanı paylaşacak yolculardan biri diğerine "Ben çok horlarım. Ama bir ıslık çalarsanız yan dönüp, horlamayı keserim" demiş. Sabah Ankara'ya varmış tren, ama horlamayan yolcu kompartımanda yokmuş. Horlayan yolcu kondüktöre "Nerede yatak komşum" diye sormuş.
Kondüktör "O adam gece çıldırıp ıslık çalmaya başladı. Eskişehir'de zorla indirdik onu trenden" demiş.
