İsmail Gülgeç'in ölüm haberini geç aldım, cenazesine de gidemedim. Bir zamanlarki Cumhuriyet yaşamımın en sevip takdir ettiğim dostlarından biriydi. Allah o küçücük bedene ne büyük bir yetenek sıkıştırmıştı. Karikatürleri zehir gibiydi, özellikle İnsanlar ve Hayvanlar dünyasını karıştıranları. Onun ünlü 'konuşan ayı'sının ağzından yıllar boyu ne hikmetler döküldü, ne ülke gerçekleri ortaya saçıldı. Gülgeç aslında Cumhuriyet'in bir özelliğinin, bant karikatüre verdiği ve günümüze dek vermeye devam ettiği özel önemin bir parçasıydı. Böylece bir dönemde birçok büyük yetenek orada toplandı: İsmail'den Behiç Ak'a, Kamil Masaracı'dan Semih Poroy'a. Sonradan bunlara yenileri katıldı. Ve o bantlar o gün bugündür hep yayınlanıyor. Örneğin yeni Radikal bizi Piyale Madra'nın o harikulade çizgilerinden yoksun bırakırken, Cumhuriyet bunu asla yapmadı. Geleneksel olmanın bazen ne iyi yanları var. Kimileri buna tutuculuk dese de.