Ne zaman İstanbul'dan uzak düşsem, çok özlerim. Evet, dönüp geldiğimde "Ohh iyi ki burada yaşıyorum" derim.
Ama bir başka yerde yaşamam gerekseydi, o yer büyük ihtimalle Paris olurdu.
Her defasında yola koyulurken yenileneceğimi, yorulacağımı, esin dolacağımı, yalnız da olsam kendimi hep kalabalık hissedeceğimi bilirim. (Ama örneğin Londra'da öyle olmaz. Kalabalık üstüme üstüme gelir, bunalırım.)
Sanırım anladınız...
İşte böyle bir Paris sevdalısı olunca; Woody Allen'ın 'Paris'te Gece Yarısı' filmini es geçmek mümkün değil.

TAM BİR GÜZELLEME...
Allen, filmine Paris'ten görsel bir şölenle başlıyor ve insanda orada bulunma isteği uyandırıyor.
Sinemada yanımda oturan bir erkek, kız arkadaşına; "Çok güzel şehirmiş, gitmek gerek" dedi ikinci dakikada...
Kahramanımız ilham perisini arayan Amerikalı bir yazar. İlham perisini yakalamak için Paris gecelerinin kollarına kendini bırakan 'Gil', eşsiz bir tecrübenin içine giriyor ve kendini geçmişte; geçen yüzyılın başındaki Paris'te buluyor. Ernest Hemingway, Scott Fitzgerald, Picasso, Dali, Degas, Gaugin, Matisse ile tanışıyor... Yağmurlu Paris sokaklarında "Yağmur'da Paris güzeldir" diye dolaşıyor. Ve üstelik sonunda, bütün bu hayal dünyasının içinden geçerken kendi gerçeğini de buluyor...
Tam bir Paris güzellemesi.
Evet, Paris yağmurda da güzel... (Taksi bulabilirseniz eğer...) Bu filmi izledikten sonra "Bir İstanbul filmi olsaydı, nasıl bir film olurdu?" diye düşünüyor insan... Görsellikse görsellik, renkse renk, duyguysa duygu... Şehrin her yanı bir başka...
(Bu yazıyı yazmadan önce öğle yemeği için Bebek Chilai'daydım. Fransız şansonları eşliğinde Boğaz'ı izlerken Paris'le İstanbul'u yan yana koydum ve "Benim şehrim dünyanın incisi" dedim bir kez daha...)