Başlığı görüp, "Ne diyorsun sen yavrum, iyi misin?" dediğinize eminim... Evet, ben de bir Fenerbahçe taraftarı olarak yıkıldım, kaçan gollere, şampiyonluğa kahroldum. Guiza'nın o ağlamaklı suratını görünce, "Tanrım neydi bizim günahımız, bu adamı niye aldık!" dedim kendi kendime. "Semih girecek, yine bizi kurtaracak" diye beklerken, son 20 dakikada sigaraya başladım. (Bırakalı iki gün olmuştu) Ama olmadı! Maç bitince televizyonu kapattım, bir daha da hiç açmadım. Sabah, gazetelerin spor sayfalarını es geçerim diye düşünüyordum ama manşetler dahil her yerde Bursaspor'un zaferi vardı. Gelen yanlış anonsla şampiyonluğu kazandıklarını sanıp timsah yürüyüşü yapan Fenerbahçeliler, 'dünyada yapılan en aptalca hareketler listesine' ilk sıradan girmişti bile. İşyerindeki arkadaşlar kızdırdıkça, "Keşke dördüncü olsaydık da bu acıyı yaşamasaydık" diye içimden geçirdim. Sonra yapılan geyikler o kadar tatlı geldi ki, timsah yürüyüşü yapan arkadaşlara, Selçuk'un parmaklarıyla yaptığı '2-2'hareketine bakıp bakıp güldüm. Aziz Yıldırım'ın yanlış anons yapan adamı dövdüğü haberini okuyunca daha da güldüm. İşte futbol böylesine güzel bir oyun sevgili okurlar. Üzüntü, sevinç, dram, komedi her şey var bu oyunda. Tıpkı hayat gibi, bir gün karşınıza çıkıp hesabı kesebiliyor. Yıllar önce hak ettiği şampiyonluğu Fenerbahçe'ye kaptıran Trabzonspor teknik direktörü Şenol Güneş, müthiş bir rövanş aldı. Bu oyunda mucizelere de yer var. Fakir, zenginin üstüne çıkabiliyor, milyon dolarlık yıldızlar üzüntüden ağlarken, orta direk futbolcular şampiyonluk turu atıyor. Bence Fenerbahçeliler de Bursaspor'un şampiyon olduğuna sevinmeli. Pollyanna'yı oynamıyorum. Futbola duyduğum aşk daha da arttı. Çünkü bu bir devrim. Hayaller, katı gerçeklere meydan okudu, bir rüya gerçekleşti. Bir Anadolu takımı, İstanbul'un zengin kulüplerinin elinden şampiyonluğu aldı. Artık diğer Anadolu takımları da şampiyonluk hayalinin peşinde daha inançlı koşacaklar. Futbolumuz tarihinde hiç olmadığı kadar büyük bir rekabet ve heyecanın içine girecek.