Demokratik açılımın başladığı 2009 yazından bir yıl sonra neredeyse sadece "askeri önlemleri" tartışıyor olmamız ne kadar dramatik değil mi? Kuşkusuz terörle mücadelenin askeri yönleri üzerinde de durmak gerekiyor. Zira, vurulup toprağa düşen gencecik her beden siyaset üzerinde baskı aracına dönüşüyor. Bunun, o veya bu parti ile ilgisi bulunmuyor. Hemen her dönemi ipotek altına alabiliyor.
Nasıl ki darbe iddiasıyla yürütülen soruşturmalar TSK'nın bünyesini yeniden yapılandırmaya vesile oldu ise 3-4 aylık eğitimli gençlerin ağır coğrafi şartlarda teröristin karşısına çıkarılması ile yaşanan acılar da bu hassas vatan görevinin uzman ekiplerce yürütülmesine vesile teşkil ediyor.
Başbakan Tayyip Erdoğan'ın açıkladığı "özel hudut birliği"ne gelince... Gerek sahada gerekse saha dönüşünde, hukuki sınırlarda tutulması, Vietnam sendromuna kapılmaması çok önemli. Kendilerine gerilla diyenlere karşı verilecek mücadelede "kontrgerilla" riski bertaraf edilmeli. Profesyonel askerlerin sürekli "psikolojik yardım" almaları sağlanmalı. Muvazzaf askerlerde ise "Bizim özlük hakkımız ne olacak?" sorusuna yol açılmamalı.

***
Özel birliklerle sağlanacak göreceli üstünlük, bir yandan topluma moral pompalarken diğer yandan açılım kapsamındaki ileri adımlara da uygun ortam yaratmalı.
Açılım demişken... İşlerin hükümet açısından hiç de kolay olmadığını, Milli Güvenlik Kurulu çevresindeki kaygılardan biliyoruz. Askerler, haklı olarak, "Açılım, terör örgütüne verilen taviz gibi algılanır mı?" sorusundan hareket ediyor. Örgütün sözcüsü bazı vekillerin, "Kürt realitesi de bu sayede tanındı, ilave haklar da bilek bükülerek alınacak" propagandası yapmalarından rahatsızlık duyuyorlar. Siyasiler ise "Açılımın içi dolduruldukça, terör örgütünün elindeki kozlar alınacak" diyor. Ve bu seçeneğe şans tanınması gerekiyor!