Ben eski yelkenciyim. Yarışta şamandıraya orsa giderken rüzgâr değişirse sancaktaki yelkeni iskeleye alırsınız hemen. Önemli olan onun ne yandan şiştiği değil, rotanızdan şaşmamaktır.
Süleyman Demirel'i sevmem ama nadiren doğru bir şey söylerse hak vermekten kaçınmam. Onun "Dün dündür, bugün bugündür" sözü tutarsızlık savunusu gibi yorumlandı hep. Oysa tutum belirlenirken değişen koşulların hesaba katılması gerektiğini vurgulamıştı.
Seçim öncesi atışma turnuvamızda herkes birbirinin çelişkisini yakalama derdinde. Günlerdir yabancıların hariçten okuduğu gazellerden yararlanma konusu gündemimizden düşmüyor.
Birtakım Batılı yorumcuların seçmenlerimize seslenerek akıl vermesi bir tarafı sevindirdi; "Yabancılar da bizi tutuyor" diye övündüler. Karşı taraf "iç işlerimize karışmak" saydığı bu duruma tepki gösterdi. Bu sefer tepkiye tepki yollu itiraz geldi berikilerden:
"Dört yıl önce aynı yabancıların sizi övmesini yadırgamamıştınız. Şimdi niye kızıyorsunuz?"
Derin bir nefes alıp netlik arayalım yine.
***
İç işlerine karışmak ne demektir, önce ona bakalım. Komşu evdeki karı koca kavgası üstüne görüş belirtmek başkadır, penceresinden içeriye kafa uzatıp "Sen haksızsın hanım!" diye bağırmak başka.
Hızlı küreselleşme ortamında başka ülkelerin iç gelişmelerine ilişkin yorum yazmanın yadırganacak tarafı yoktur. Bizde de yapılıyor bu. Fransa'nın, Amerika'nın, Arap ülkelerinin içindeki durumlar üstüne her gün ahkâm kesiyoruz.
Ama oralardaki seçmen kesimlerine doğrudan seslenerek oy yönlendirmeye kalkanımız olmadı. Britanya seçimlerine bir hafta kala ben burada "Ey İngilizler, Cameron'u seçin" diye yazı yazsam tuhaf kaçmaz mı?
Çelişki aranıyorsa, daniskası önümüzde. Bizim başbakanın Amerikan piyonu olduğunu söyleyen, buna kanıt diye daha iktidara gelmeden Bush'la konuşmasını gösteren meslektaşlarımız şimdi onu Amerika ve İsrail ile ilişkilerimizi bozmakla suçluyorlar.
Aslında çelişkili durumlar söz konusu değil. Esrarlı işler de yok perde gerisinde. Her şey açık. Batı kendi Orta Doğu planları çerçevesinde Tayyip Erdoğan'ı ve partisini kullanmayı tasarladı, destekledi. Tayyip Erdoğan da iyi satranç oynayabilen her liderin yapacağını yaptı. Başlangıçtaki dış desteklerden de yararlanarak içteki vesayetleri tasfiye etti, güçlendi.
Fazla güçlendi Batı açısından. Bağımsız davranabilir duruma gelip "kontrolden çıkınca" frenlemeye çalışıyorlar, o kadar.
***
Batı medyasının o çabaya katkı sağlamasında da şaşılacak bir şey yok. İktidar partimizin icraatını uzun uzun övdükten sonra muhalefete oy verilmesini istemeleri çelişki değil kendi açılarından. "Türkiye sağlıklı ortak ve iyi müşteri olacak kadar gelişsin, ama gemi azıya almasın" diyorlar.
Bu iç işlerimize burun sokma ölçüsüzlüğünü bizim fazla ciddiye almamız ise gereksiz. Ben bunu yapmalarına değil de, yaparken böylesine akılsızca davranmalarına şaşıyorum.
Bir kere, muhatapları kim? Ülkemizde yabancı dergi ve gazete okuyacak kişilerin hepsi bembeyaz Türkler. Onların büyük çoğunluğu zaten Batıcı kulvarda. "Bidon kafalı" yüzde 58 tayfasının ise yabancı medyada yazılıp çizilenden haberi bile olmuyor.
Olsa dahi, girişim geri tepmez mi? Kendilerini ülkemiz üstüne tavsiye üretebilecek kadar Türkiye uzmanı sayan yorumcuların yakın geçmişimize ilişkin bilgileri çok mu kıt? Halkımızın, bırakın yabancılardan, yerli güç odaklarından bile gelen telkinlere ters tepki verdiğini duymamışlar herhalde.
Kenan Evren akrabam Turgut Sunalp'ı gelin arabası süsler gibi övgülerle donatıp politika çarşısında pazarlamıştı. Yunanistan'dan beter batıverdi anlı şanlı general. Tayyip Erdoğan'ın partisi ise mağdur görüldükçe puan topladı, muhtıra yedikçe semirdi.
Batılı oyunculara haddim olmayarak akıl vereyim: onu çelmelemek istiyorlarsa övebildikleri kadar övsünler. Belki sonunda bidonların kulağına gider de, "N'oluyor yahu?" diye kurt düşer içlerine.
Türkiye üstüne dönen dolapları derinlemesine anlamaya çalışmak her zaman yararlıdır.
