Zirvenin ortağı olacağı maça boş tribünlerle çıktılar. Bir hafta önce Seyrantepe'den, Galatasaray maçından "yenilmez" olarak döndükleri halde bir gün önce liderin kaybetmesiyle puan farkının beşe inme şansı doğduğu halde, coşkusunu sadece pankartlarına yazmıştı Fenerbahçeliler. Bu bir sinerji.. Tribünler takımın arkasında değilse, oyuncular da topun peşinden koşmak için enerji kaybı yaşıyorlar. Memnuniyetsizlikler elbette olabilir ama eksikleri kapamak, zor anda birlik olmak, rakibi ürkütmek, hakemi etkilemek, oyuncu grubunu daha istekli yapmak, bütünlükle gelir. Birçok transfer yaptı Fenerbahçe ama en önemli oyuncusu; 12 numarası hala Kadıköy'e gelmedi. Kayserispor'un ciddi baş kaldırışı, ayağa top oynamaktaki ısrarı ve önde baskısı, iki takımı da silahları eşit hale getirdi. Bir duvar ördüler ve bunu da müthiş bir yardımlaşma ile sertleştirdiler. Fenerbahçe deniyor, fakat etkisiz kalıyordu. Duran toptan ilk tehlike yaşanırken, bu sezonun gariplik illetine, yeniden yakalandılar.
Neustadter Ozan'a golün asistini yaptı, Neto direkt golü buldu. Bu toplar ağlara giderken de, "Kalede kaleci var mıydı?" diye de sorduk. Bir defansın bu kadar sarsak olmasını kimse planlayamaz. Aykut Kocaman olacaksınız, olmayan seyirciniz desteğine mi güvenip hamle yapacaksınız, üç gol attığınız maçı için "kazanabilir miyim?" diye mi düşüneceksiniz. Valbuena'nın skoru omuzlarına aldığı, ısrardan ve inattan vazgeçmeyerek, "burada kalite var" gösterisini yapıyor da, bu samimi nefesin peşine takılacak "akıl" üretilemiyor. Eğer bir kadro, bir-iki oyuncu dışında "sıradan" ve "korkak" hale geliyorsa, eksiklik sadece "uyum dönemi" olarak nitelendirilemez. Başakşehir'den sonra Kayseri'den de uzatmada gol yiyerek, beş puandan olan bir takımdan bahsediyoruz. Uzatma dakikalarında atıyorsan, şampiyon olursun. Bu "sarsaklık"la Fenerbahçe ancak "iyi niyetli" bir takım olur, üst sıralar için oynar ama şampiyonluktan bahsedemez.