Önceki akşam TRT'nin 44'üncü yılı özel programı için yoğun kar engelini aşıp Ulus stüdyosuna ulaştığımda sanıyordum ki, şöyle 15 dakika görünüp döneceğim.
Ama TRT'ci dostlar bana sürpriz hazırlamışlardı. Görevim, tam 2.5 saat süresince başarılı sunucu dostum İrfan Kangı'nın yanında oturup onu asiste etmekti.
Peki, pişman mı oldum? Asla...
Yoruldum mu? Hayır...
Tam tersine, o 2.5 saatin nasıl geçtiğini anlamadım. TRT'nin sevilen ekran yüzleriyle yaptığımız keyifli sohbetler; Metin Özülkü yönetimindeki orkestranın hatırlattığı nostaljik dizi müzikleri ile tatlanıp bir de işin içine ekran karşısında yaşadığımız çocukluk ve gençlik anıları girince, zevkten adeta dört köşe oldum...
Fark ettim ki; eskiyi giderek daha çok özlemek sadece orta yaşlılara ve yaşı geçkinlere özgü bir durum değil. Stüdyodaki gençler ve Twitter aracılığıyla programa görüş bildiren yeni nesil de eskiye özlem duyuyor. Zaten ekranlarda giderek daha fazla yer tutan dönem dizileri de (Öyle Bir Geçer Zaman ki, Muhteşem Yüzyıl, Seksenler, Mor Menekşe, Mavi Kelebekler, Keşanlı Ali Destanı) bu ilginin en önemli kanıtları.
Bu durumda, yılda en az bir kez bu köşede dile getirdiğim bir arzumu yeniden seslendirme zamanıdır: TRT mutlaka bir 'nostalji kanalı' açmalı... Ya da mevcut kanallarından birinde günün belli zamanlarında eski ve özlenen dizilerini, programlarını, şovlarını yayınlamalı.
Adına TRT Retro mu derler, TRT Nostalji mi; bilmem. Ama TRT ekranından hayatımıza düşüp anılarımızda unutulmaz yer tutan o kadar çok şey varmış ki, 2.5 saat boyunca konuştuk, konuştuk, bitiremedik... TRT'nin bu 'hazır' bekleyen seyirci potansiyelini ve arşivlerinde tozlanan o müthiş servetini bir şekilde değerlendirmesi şart.