Önce ağbisi Selim İlkin'i kaybetmiştim.. Benim Mekteb-i Mülkiye'yi bitirmemde baş rolü oynayan Selim'i.. Her derse girer, harika not tutardı. Ciltler dolusu kitap yerine, Selim'in onların dörtte birinden kısa notlarından çalışmak çok daha kolay olurdu. Her zorlu sınav öncesinde Selimler'e giderdim. Sabahlardık.
Küçük kardeş Baki etrafımızda pervane olurdu, çay, kahve ve saire yetiştirmek için. O kadar candan, o kadar harika bir çocuktu.
Selim ODTÜ'ye profesör, Baki Washington'a Büyükelçi oldu.. Aileye bakar mısınız?.
Görev süresi bitince Amerika'dan almadılar. O kadar değerliydi. New York'a Birleşmiş Milletler'e gönderdiler.
Ordayken hep beni arardı. "Hıncal Ağbi gelsene yahu.. Ne müzikaller var, gidelim beraber.."
"Bugün.. Yarın.. Bugün.. Yarın.."
Gidemedim.. Adı Baki ya.. Sanırdım ki hep kalacak!.
Selim'i yanaklarından öp Baki.. Bana yıllar boyu tahammül eden anne ve babana da hürmetlerimi söyle, e mi?.